ΑΠΕΡΓΙΑ ΓΣΕΕ

Ανακουφίστηκα, συνεχίζοντας την ανάγνωση, από τον λεκτικό διαχωρισμό στον οποίον φαινομενικά ανεπιτήδευτα -πλην όμως έχοντας πλήρη επίγνωση και συναίσθηση των σημασιών όπως αποδεικνύει- προβαίνει ο συντάκτης μεταξύ του επαναστάτη και του αντιστασιακού (δηλαδή του ατόμου που αντιστέκεται). Ο λόγος που ανακουφίστηκα είναι όχι επειδή βρίσκω υπέρ το δέον αυστηρό, ανακριβή ή ειδεχθή τον ορισμό του επαναστάτη που προηγείται, αλλά αντιθέτως επειδή αν και ευσύνοπτο τον βρίσκω ακριβή, εύγλωττο και θαυμάσιο. Μόνο αυτό μπορεί να σημαίνει επαναστάτης. Οποιοσδήποτε δεν είναι διατεθειμένος να πεθάνει αύριο κιόλας, σήμερα, τώρα, υπέρ του δέοντος που προτάσσει και υπερασπίζεται, δεν είναι επαναστάτης, ούτε καν, επαναστάτης δεν ήταν ποτέ. Δεν προσεγγίζει καν την έννοια. Εάν την ενδύεται λοιπόν, υποκρίνεται εγωιστικά, στυγνά, κυνικά και καθόλου αθώα ή από άγνοια (αλλά με πλήρη ιδιοτέλεια κατά νου, εποπτεία της υποκρισίας του, καθαρή εργαλειακότητα της στάσης του και των μέσων που χρησιμοποιεί). Επανάσταση σημαίνει πόλεμος. Όποιος πολεμάει, γνωρίζει εκ των προτέρων και έχει αποδεχθεί απολύτως το γεγονός ότι κάλλιστα μπορεί να πεθάνει πολεμώντας - ουσιαστικά δηλαδή ότι ο ίδιος είναι μια χαρά αναλώσιμος ελέω του ιερού του σκοπού. Είναι ο υπηρέτης που πρόθυμα θα θυσιαστεί στην εξυπηρέτηση του ιδανικού. Που πρόθυμα θα χαρίσει κατά κυριολεξία, και καθόλου μόνο μεταφορικά, την ίδια του τη ζωή προκειμένου να θρέψει τον αγώνα για την επικράτηση του ιδανικού. Έχει αγκαλιάσει αυτήν την ιδέα και δεν διστάζει αν χρειαστεί να την πραγματοποιήσει. Οτιδήποτε πέραν τούτου, στάχτυ στα μάτια - που όλοι ξέρουμε τί εξυπηρετεί, για την ακρίβεια ποιόν.Όποιος πολεμάει ή "πολεμάει", όποιος κάνει επαναστάσεις εντός ή εκτός εισαγωγικών ή καλεί σε αυτές, όποιος συντάσσεται με επαναστάτες (ηγέτες ή μη) ή την λογής λογής παλιατσαρία που τους υποδύεται (ηγέτες ή μη) χρησιμοποιώντας ανάλογη ρητορική, ΤΟΥΛΑΧΙΣΤΟΝ ας ξέρει σε τί ακριβώς αναφέρεται... Φάση εξηγούμαστε για να μην παρεξηγούμαστε.Υ.Γ. Αφορμής δοθείσης, καταθέτω την ευγνωμοσύνη μου για τα εξαίρετα κείμενα που παραδίδει πάντα ο Νικόλας Σεβαστάκης.
Σχολιάζει ο/η