Η νοοτροπια του "ναι μεν" και του "αφου" ειναι καταστροφικη. Ερχεται στο προσκηνιο ενα προβλημα, μια δολοφονια π.χ. και μπαινουν οι δικαιολογιες στην μεση, τα "αφου". Αφου σκοτωσαν εναν δικο μας τι να κανουμε, αφου ειπε η εκανε ετσι, αφου με κοιταξε λιγο στραβα... Η, αφου νομιζω πως εχω την εξουσια να αποφασιζω για τη ζωη, η μη των αλλων. Που δεν συμφωνουν. Η ανθρωπινη ζωη ειναι μια δεν εχει τοποθετησεις, το μυαλο, αν υπαρχει, κανει επιλογες, οχι η ιδια η υπαρξη. Θα πει καποιος, "αφου" το κρατος δεν κανει καλα τη δουλεια του θα αναλαβουμε εμεις την τηρηση των νομων, ετσι οπως τους καταλαβαινοιυμε (;) οι ιδιοι. Κι "αφου" ειναι ετσι που διαφαιρουμε απο αυτους που διαφωνουμε, αυτους που θελουν να μας σκοτωσουν και τους σκοτωνουμε;Οι σταθερες πεποιθησεις θεοποιουνται μονο απο αυτους που δεν εχουν, οι σωφρωνες λενε οτι ειναι αυτες που δημιουργουν τα δεινα σταματωντας καθε διαλογο.