#1 Ειχα κάποτε ενα αγορι που ηταν πολυ κυμπαρης και λαρτζ. Κερνούσε τις παρέες του συνέχεια,εκανε δώρα παντού κλπ. Ξαφνικά όλη η παρέα εκτός απο αυτόν αρχισε να χάνει χρήματα. Εγώ μονο έχασα πάνω απο χίλια ευρώ απο δω κ απο κει (κουμπαρά παιδιου,πορτοφόλι,κοσμήματα,γυαλιά,κινητά παλια,λεφτά που κρατούσα καβάτζα απο δω κ εκει).Κανεις δε τον υποψιαζόταν μέχρι που μαζέψαμε τα περιστατικά και καταλάβαμε οτι το κανει αυτός. Εγώ πολυ σκληρά εργαζόμενη και single mom,δε μπορούσα να το πιστέψω οτι ένας άνθρωπος που με βλέπει να λιώνω στη δουλεια αξημέρωτα μέχρι αργά το απόγευμα,μπορει μου κλέβει τα λεφτά μεσα απο το ίδιο μου το σπιτι και ακόμα και το χαρτζιλίκι του παιδιου μου. Κι όμως. Η παρέα δεν ήθελε να του μιλήσει. Εγώ του τα ειπα χύμα. Η σιωπή του ηταν η συνενοχή του. Ποτέ δε το παραδέχτηκε. Όμως κάθε φορα που θα το φέρει η κουβέντα θα του το θυμίσω (γιατι λογω παρέας τον συναντάω καμια φορα) και ειμαι η μόνη που βρήκα το θάρρος να του το πω στα ίσια. Απορώ γιατι. Σημειωτέον οι γονεις του ήξεραν και σιωπούσαν.Δεν ειναι θέμα να το αποσιωπήσεις. Ειναι τεράστιο ζητημα και θέλει δουλεια. Δε ξέρω επισης αν μπορω να συγχώρεσω τον εαυτό μου που τον εμπιστεύτηκα και τον έβαλα μες το σπιτι μου.
