Αυτό που λέει ο κ. Σιμαρδάνης, που το προσπερνούν όλοι, είναι μια αλήθεια σε ένα μεγάλο τμήμα της, Αθηναϊκής έστω, gay κοινότητας. Είναι το φαινόμενο του αντίστροφου ρατσισμού. Ότι από την καταπίεση και τον στιγματισμό, βγάζουν ενστικτώδικα αντίδραση και διαφοροποίηση, όταν η ίδια η προσπάθεια της ευρύτερης κοινότητας, είναι αυτή η διαφοροποίηση να πάψει να υφίσταται. Δεν λέω να μην εκδηλώνονται, όχι. Λέω ότι πολλοί από τους gays που γνωρίζω, βαριούνται όλη αυτή την περσόνα της "φτερούς", και θεωρούν πολύ κακόγουστο να σέρνονται σε κάκιστα σκυλόμπαρα, τραγουδώντας άθλια ποπ-σκυλάδικα, πίνοντας μπόμπες και αποκαλώντας όλοι ο ένας τον άλλον "θεά" Δεν υπάρχει πρόβλημα με αυτό, απλά δημιουργεί έναν κοινωνικό αυτισμό, με αποτέλεσμα να δυσλειτουργούν στις υπόλοιπες κοινωνικές εκδηλώσεις τους. Έχω συναντήσει τύπο που σε μια παρέα, κάθε έναν ή μία που του σύστηναν, τους έλεγε "Γεια, είμαι ο τάδε και είμαι gay" Μέχρι που ήρθε από κάποιαν η απάντηση "Γεια, με λένε τάδε, και ούτε σε ρώτησα, ούτε με νοιάζει" Αυτό σαν γενική κοινωνική συμπεριφορά εννοεί ο Σιμαρδάνης. Θέλει πολύ δρόμο ακόμη για να κατακτηθούν όλα τα δικαιώματα και όλες οι ελευθερίες των ομοφυλόφιλων, δεν πρέπει να σταματήσουμε ούτε να αποθαρρύνονται να το λένε. Οι υστερίες, απλά, είναι αχρείαστες και αναπαράγουν από τους ίδιους τους συγκεκριμένους gays, στερεότυπα από την εποχή του Παράβα.