Συμφωνώ απόλυτα με το πνεύμα του άρθρου, απλά θα ήθελα να προσθέσω κάποιους προβληματισμούς ή διευκρινίσεις: ο κ. Στυλιαράς γράφει "Η περηφάνια δεν περιορίζεται μόνο στα έργα που έχει κάνει κάποιος, ούτε μόνο στις επιτυχίες που έχει καταφέρει". Ισχύει όμως; Προσωπικά νιώθω τυχερός (όχι περήφανος) που γεννήθηκα Έλληνας. Μερικές φορές νιώθω πως είναι προνόμιο να γεννηθείς Έλληνας, όταν θα μπορούσα να γεννηθώ σε χειρότερες συνθήκες, σε συνθήκες ανελευθερίας ή χειρότερης ανέχειας. Πιστεύω πως η υπερηφάνεια πρέπει να έχει και το στοιχείο της συνειδητής επιλογής, όχι απλά της τυχαιότητας, για να έχει κάποιο αντίκρισμα. Αλλιώς θα νομιμοποιούσαμε π.χ ένα πλουσιόπαιδο να αισθάνεται περήφανος για τα λεφτά που κληρονόμησε, που όμως δεν μόχθησε για να τα αποκτήσει. Όπως πολύ σωστά παρατηρεί, ο κ. Δημοκίδης, η περηφάνια δεν ανήκει στην ταυτότητα, αλλά στην πράξη και στην επιλογή του κινήματος και των ανθρώπων του, να μην σιωπήσουν, να διεκδικήσουν τα δικαιώματά τους και την ισότητα που δικαιούνται. Υπό αυτή την έννοια όσοι στηρίζουν το Pride, έχουν κάθε δικαίωμα να είναι υπερήφανοι, όχι επειδή ανήκουν στην LGBTQI+ κοινότητα, αλλά επειδή οι πράξεις τους και το παράδειγμά τους το επιτρέπουν.Υ.Γ: Ειδικά για τον Παρθενώνα θα κρατήσω ακόμη μία πισινή. Ειδικά ο αρχαιοελληνικός πολιτισμός δεν είναι "μπαξέ-τσιφλίκι" των Ελλήνων, χωράφι μας που νιώθουμε περήφανοι που το έχουμε. Ειδικά ο αρχαιοελληνικός πολιτισμός είναι πανανθρώπινη και οικουμενική κατάκτηση του ανθρωπίνου πνεύματος. Με άλλα λόγια, αν νιώθω περήφανος (θαυμάζω) τον Παρθενώνα, θα έπρεπε να το κάνω με τον ίδιο τρόπο που θα θαύμαζα το Καμπαναριό του Τζιότο, όπως θαυμάζω τον Αισχύλο, θαυμάζω και τον Γκαίτε ή τον Σαίξπηρ. Κι αν η ομογένεια νιώθει περήφανη, δεν πρέπει να νιώθει περήφανη για την ταυτότητα που δεν επέλεξε να είναι, αλλά για την ταυτότητα που επιλέγει να διατηρήσει. Αν μου λέγατε πως πρέπει να είμαστε περήφανοι για το έθιμο της μπαλοθιάς (όπως είπε ο Πολάκης) επειδή είναι "η ταυτότητα μας", προσωπικά θα διαφωνούσα καθέτως. Και θα ήμουν περήφανος για αυτό.
