Συμφωνώ με την συνάδελφο. Η ιστορία (όπως κι η αρχαιολογία) σε κάνει πιο ευαίσθητο και πιο ενσυναίσθητο άνθρωπο. Γιατί βλέπεις πρωτίστως ότι ο άνθρωπος δεν αλλάζει εδώ και 10000 χρόνια. Έχει τις ίδιες επιθυμίες και τους ίδιους φόβους. Τις ίδιες ανάγκες που τις εξυπηρετεί με άλλες μεθόδους. Σε κάνει λοιπόν καλύτερο άνθρωπο.Το πάθος δε για την ιστορία έρχεται όσο βλέπεις ότι οι ιστορικές ματιές διαφέρουν με την εξέλιξη της ίδιας της επιστήμης. Καμμία σχέση ο Mπούρχαρτ με τα Annales λχ. Εξετάζοντας πόσο άλλαξε η ιστορική ανάλυση δηλαδή με την συμβολή των εξελισσόμενων περιφερειακών επιστημών (κοινωνιολογία/ανθρωπολογία/πολιτικές και οικονομικές επιστήμες κλπ) τόσο θα αναστατωθείς κι εσύ που ζεις κυριολεκτικά στην κόψη του χρόνου και ανά πάσα στιγμή το παρόν γίνεται παρελθόν και το παρελθόν παρόν και επηρρεάζεται από τα τεκταινόμενα. Δεν είναι καθόλου ξερή αποστήθιση γεγονότων όπως μας έμαθε το σχολείο αλλά κάτι το δυναμικό. Επίσης από το Ιστορικό μπορείς πανεύκολα να μεταπηδήσεις στο Αρχαιολογικό μιας και μοιράζονται πολλά κοινά μαθήματα (Λαογραφία/Λατινικά/Αρχαία Γραμματεία/Νεοελληνική Γραματεία/Παιδαγωγικά κλπ) καθώς και σε άλλα τμήματα της Φιλοσοφικής με εξετάσεις (αν τελικά αποφασίσεις ότι δεν μπορείς να βρεις την σπίθα που σου λείπει αυτή τη στιγμή.)Δεν θυμάμαι αν έχετε και επιλεγόμενα Ιστορία Τέχνης τα οποία είναι κοινά επίσης στο Αρχαιολογικό οπότε θα σου χρησίμευαν ως "εφαλτήριο" και αισθητική γέφυρα με ένα πιο "καλλιτεχνικό" τμήμα. Πάντως κι η επαγγελματική απορρόφηση δεν είναι αναγκαίο να είναι καθηγητής μέσης εκπαίδευσης και δόξα τω θεώ φαντασία κι ευρηματικότητα να έχεις υπάρχουν διάφορες δραστηριότητες που χρειάζονται αποφοίτους.
