#7 Πάντως, σε οικογένεια με στενό συγγενή στην ίδια πολυκατοικία, με τέτοια και μάλιστα πολύ βαριά επεισόδια (κ που κατά συνέπεια, μπαινόβγαινε μια ζωή στα ψυχιατρεία), ουδέποτε φοβηθήκαμε, είχε μάθει με φάρμακα και θεραπεία να το διαχειρίζεται και όποτε ένιωθε ότι πλησίαζε ένα επεισόδιο, ενημέρωνε και ερχόταν το ασθενοφόρο και τον έπαιρνε ήρεμα κι ωραία. Οι δικές μας ζωές δεν επηρεάστηκαν παραπάνω απ'το να έχεις οποιονδήποτε βαριά ασθενή υπόψιν, η δική του όμως ήταν μια ζωή δύσκολη και γεμάτη φάρμακα και λίγες στιγμές χαράς και ''φυσιολογικής'' καθημερινότητας. Αυτό που σκεφτόμουν πάντα δεν ήταν πωωω μη με πλησιάσει, αλλά τι κρίμα!ζωές χαμένες και πόσο τυχερά είναι αυτά... btw δεν πείραξε ποτέ του ούτε μύγα κι αν έμπαινες σε ένα ίδρυμα δεν θα έβλεπες εν δυνάμει εγκληματίες, αλλά ανθρώπους προδομένους απ'το ίδιο τους το μυαλό (πολύ δύσκολη εικόνα) που μόνο φόβο δεν θα σου προκαλούσαν...