#1Που λες έβγαινα με έναν τύπο για κανα μήνα.Περνούσαμε καλά,χωρίς να έχουμε αναλύσει τι και πώς. Ερχόταν σχεδόν κάθε μέρα σπίτι μου,κοιμόμασταν σχεδόν κάθε μέρα μαζί και γενικά περνούσαμε πολύ χρόνο μαζί. Και μια μερα εξαφανίστηκε. Ναι,εξαφανίστηκε. Είχαμε ραντεβού,δεν εμφανίστηκε και δεν σήκωνε τηλέφωνα,δεν απαντούσε σε μηνύματα κτλ. Στην αρχή ανησύχησα,νόμισα ότι κάτι έπαθε. Μετά από μια μέρα σκέφτηκα ότι τα κακά νέα μαθαίνονται,και ότι απλά ήταν παγκοσμίας κλάσης μαλ@κ@ς που αντί να πει στα ίσα ότι δε θέλει να με ξαναδεί προτίμησε να το κάνει με αυτόν τον τρόπο. Δε σου κρύβω ότι λαι πόνεσα και πληγώθηκα.Όχι τόσο για την απόρριψη,σιγά και τι είχαμε,αλλά για τον τρόπο του. Στην αρχή κι εγώ όπως κι εσύ σκεφτόμουν τα ίδια,πώς γίνεται να αλλάξει γνώμη από την μια μέρα στην άλλη, πώς το ένα ,πώς το άλλο. Συνειδητοποίησα όμως ότι το πώς και το γιατί μικρή σημασία είχαν. Σημασία είχε το πώς φέρθηκε, και ο τρόπος του σίγουρα δε μου άξιζε και ήταν απλά απαράδεκτος. Κανα δίμηνο μετά τον είδα μπροστά μου με μια κοπέλα.Έκανε ότι δε με είδε κι εγώ απλά πάγωσα σκεπτόμενη αν έπρεπε να τον βρίσω ή όχι. Τελικά όταν συνήλθα είχε φύγει κι έστι του στειλα ένα μήνυμα περιποιημένο,αν έγραφα τι έγραψα μάλλον ο διαχειριστης θα έκοβε το σχόλιο. Έκλεισα το μήνυμα λέγοντας ότι καλά θα κάνει να προσέχει πού κυκλοφορεί γιατί την επόμενη φορά που θα τον δω δε θα σεβαστώ κανέναν και δε θα τον ξεπλένει ούτε ο Νείλος ποταμός. Περιττό να σου πω ότι ε΄νιωσα αμέσως πολύ καλύτερα και σταμάτησα να σκεφτομαι το γεγονός και τον αχαρακτήριστο τρόπο του. Ίσως λοιπόν κι εσύ αν του πεις στα ίσα πόσο δειλός ήταν να ν ιώσεις καλύτερα και να σταματήσεις να ασχολείσαι με τέτοιους μ@λ@κες!