#2 Δεν μπορείς να φανταστείς πόσο ταυτίζομαι μαζί σου και πόσο θυμώνω ακόμα με γονείς σαν τους δικούς μας....Φαντάσου ότι έγινα δικηγόρος και ο πατέρας μου ακόμα λέει ότι δεν έκανα εγώ για γράμματα .......ΑΦΩΝΟΙ;Έχω κι εγώ μια αδελφή μεγαλύτερη, που όπως και η δική σου, ήταν τραμπούκος και συνεχίζει βέβαια, αλλά πλέον μακρυά από εμένα. Ακριβώς όπως και η μάνα σου έτσι και η δική μου ζητούσε άτυπα από εμένα να υφίσταμαι όλη τη βία για να έχει το κεφάλι της ήσυχο τουλάχιστον από το ένα παιδί. Ε όπως και να το κάνουμε δύο τρελλά παιδιά πάει πολύ.....Ποτέ δεν με υπερασπίστηκε κανείς, ποτέ δε μου έδωσε δίκιο κανείς από την οικογένεια. Πάντα μόνη μου, πάντα αθόρυβα, τέλειωσα το σχολείο με άριστα, πέρασα στη νομική, έγινα δικηγόρος στην Αθήνα, απέκτησα πελάτες δικούς μου ....πάντα μόνη μου και την οικογένεια απέναντι. Έκανα και ψυχοθεραπεία, αλλά δε νομίζω να με βοήθησε. Όλα τα κλισέ του κόσμου μου έλεγε η ψυχ. Με μπέρδεψε χειρότερα.Αυτό που κατάλαβα όμως μέσα από όλη αυτή τη διαδικασία και τον πόνο, του να νιώθεις όλη αυτή την εγκατάλειψη και την εχθρότητα από το οικογενειακό περιβάλλον είναι ότι τελικά έγινα πιο δυνατή.Από την αδελφή μου σίγουρα είμαι πιο ποιοτικός άνθρωπος. Έκανα πολύ καλύτερες σχέσεις και εστίασα σε ψηλότερα επίπεδα αισθητικής ζωής. Αν με άφηναν και εμένα να τραμπουκίζω τους πάντες θα είχα μία άθλια ζωή. Αυτή τη ζωή που ζουν όλοι αυτοί οι δυνάστες των άλλων. Χωρίς χαρά, χωρίς αγάπη, χωρίς διακρίσεις των χρωμάτων....σκέτη αναπηρία δηλαδή.Αυτό που θέλω να σου πω, είναι πως τέλεια οικογένεια δεν υπάρχει, όλοι σέρνουμε τα κουρέλια της παιδικής μας ηλικίας τελικά, αλλά αυτό είναι ζωή.Άλλοι είναι πιο τυχεροί στο θέμα γονείς, αλλά και πιο άτυχοι. Τουλάχιστον αυτή η διαπίστωση εμένα με έχει βοηθήσει. Μία βόλτα στον Εισαγγελέα ανηλίκων και όταν δεις τι παιρνάνε άλλα παιδιά , θα σκεφτείς πόσο μοιραίο είναι τελικά το που γεννιέται ο άνθρωπος.Πάρε τα θετικά αυτής της δοκιμασίας που σου έτυχε και δούλεψε το. Το μόνο που δε βοηθά είναι να προσπαθείς να αλλάξεις το παρελθόν. Μόνο κακό θα σου κάνει