Την έχω περάσει αυτή την κατάσταση. Επι 3 χρόνια δεν μπορούσα να κάνω τίποτα. Μόνιμα κλεισμένος μέσα στο σπίτι. Με τρόμαζε οποιαδήποτε αλλαγή από την φυσιολογική μου κατάσταση. Ακόμα και να γουργούριζε το στομάχι μου από την πείνα δεν μπορούσα να το αντιληφθώ σαν φυσιολογικό και αμέσως πανικός. Αμα δεν ήμουν έξω ήμουν σίγουρος ότι θα πάθω κρίση ή θα λιποθυμήσω και ο πανικός πολλαπλασιαζόταν με τον φόβο ότι θα γίνω ρεζίλι. Προφανώς και είχα κάνει εξετάσεις για τα πάντα, αλλά και πάλι δεν είχα πειστεί ότι δεν είχα κάτι. Ψυχίατρος και ψυχολόγος μαζί και ψυχοφάρμακα που ηρεμούσαν μέχρι και ελέφαντα και εμένα δεν με έπιαναν. Μέχρι που κάποια στιγμή είπα ότι είτε θα τρελαθώ, είτε θα αυτοκτονήσω μήπως και γλιτώσω την ταλαιπωρία, είτε να πάει στο διάολο άμα είναι να πεθάνω θα πεθάνω. Και πήγε στο διάολο. Το θυμάμαι λες και είναι χθες, ήμουν κουλουριασμένος με το κεφάλι ανάμεσα στα πόδια μου στο μπαλκόνι του σπιτιού μου, χειμωνιάτικα, για να με βαράει ο κρύος αέρας μήπως και συνέλθω. Τότε άρχισα να συνέρχομαι. Σταδιακά, αλλά αυτή ήταν η καθοριστική στιγμή.Κουράγιο δεν μπορώ να πω κάτι άλλο. Και δυστυχώς οι άνθρωποι που δεν το έχουν περάσει τις περισσότερες φορές δεν καταλαβαίνουν.