#7 Κατ αρχήν ,βγάζεις τον εαυτό σου από το αδιέξοδο,σκεπτόμενη οτι υπαρχει διέξοδος.Δεν ορίζεις τον χρόνο που θα συναντηθείς με αυτό που τώρα,για τους λόγους σου,αποκαλείς αγαπη της ζωής σου.Δεύτερον ,ουδείς εγγυάται ότι αν κάνατε κάτι, θα πήγαινε καλά.Δεν το ξέρεις αυτό,απλά,επιλέγεις να βασανιζεις τον εαυτό σου μ αυτή την σκέψη.Τρίτον,αν τόσο πολύ δεν μπορείτε χώρια,κάντε κάτι,εν γνώσει των πιθανών συνεπειών. Ή,ακόμα καλύτερα,βάλτε προθεσμία και να την τηρήσετε.Ή θα χωρίσετε,ή θα αφήσετε τους συζύγους σας.Ιστορίες α λα Κάθριν Χεπμπορν,καλώς ή κακώς, σπανίζουν. Προσεδαφιστείτε λίγο παιδιά,δεν είστε ζευγάρι στον δεύτερο παγκόσμιο πόλεμο για να αναμένετε την συμφορά και την δυστυχία οπωσδήποτε. Υπάρχει άλλη λύση,ενώπιον σας.Δύο ζητήματα τίθενται, γιατί αποκλείσατε ασυζητητί κάθε άλλη επιλογή και γιατί (πιστεύετε ότι)ταιριάζετε.Τι συμπληρώνει ο ένας στον άλλο;Το συναίσθημα είναι μία από τις πολλές παραμέτρους.Τις άλλες είστε βέβαιοι ότι τις έχετε ανακαλύψει;Και οι γάμοι σας πού πραγματικά τοποθετούνται στο φόντο; Μήπως ,λέω μήπως,για έναν από τους δύο σας,μετρά ο γάμος του πολύ πολύ περισσότερο;