#2Συμφωνώ απόλυτα με το Pitsini και όπως πάντα θα μιλήσω με ένα παράδειγμα βγαλμένο απ'τη ζωή (μου).Τα τελευταία-πολλά-χρόνια κάνω μπάνιο τη μαμά μου. Τα τελευταία 2 η κατάσταση είναι πιο ήπια αλλά αυτό σημαίνει ότι δε συμμετέχει σχεδόν καθόλου στη διαδικασία οπότε είναι πολύ επιβαρυντικό και για το σώμα μου και για την υπομονή μου. Όσο το έβλεπα σαν "αγγαρεία", απαισιόδοξα δηλαδή, υποσυνείδητα βιαζόμουν να τελειώσω και εκνευριζόμουν που δε με βοηθούσε. Ξεσπούσα άσχημα με αποτέλεσμα να μπλοκάρει κι εκείνη, να χειροτερεύει η κατάσταση και τελικά να είμαι ρημάδι όλη μέρα. Μη σου πω και όλη την εβδομάδα.Όλα αυτά επειδή για κάποιον λόγο θεωρούσα ότι αυτή η δουλειά πρέπει οπωσδήποτε να γίνει Σάββατο για να έχω την Κυριακή μου ελεύθερη. Νομίζω από την Τετάρτη άρχιζα να αγχώνομαι. Κάτι σαν το ανέκδοτο με τον γρύλο.Τους τελευταίους ας πω 6 μήνες; αποφάσισα να το πάρω αλλιώς. Γενικότερα. Δεν έκανα τη χάρη στις εμμονές μου. Αν δω ότι έχω διάθεση, είμαι ήρεμη, δεν είμαι κουρασμένη από άλλα, την κάνω μπάνιο οποιαδήποτε ώρα από την Παρασκευή ως την Κυριακή. Τον χρόνο που έχανα πριν έχοντας νεύρα, τον επενδύω στο να την περιποιούμαι πιο απολαυστικά, πιο ήρεμα. Αντί να πω στις φίλες μου "δε μπορώ τώρα, έχω δουλειά" λέω "θα παίξω με τη Μπάρμπι μου". Όταν της στεγνώνω τα μαλλιά, επικεντρώνομαι στο να τα κάνω πιο ωραία από την προηγούμενη φορά και ποιος ξέρει; Μπορεί να γίνω βοηθός πιστολάκι. Μάθε τέχνη κι άστηνε.Το ότι έχω και δεν έχω τη μαμά μου, μου έχει δημιουργήσει πιστεύω πάρα πολλές φοβίες που δεν είχα πριν. Π.χ. φοβάμαι να οδηγήσω εκτός πόλης, με πιάνουν κρίσεις πανικού. Επίσης ξαφνικά φοβάμαι τα ύψη και πνίγομαι όταν καταλαβαίνω ότι δεν υπάρχει φυσικό φως και αέρας εκεί που βρίσκομαι. Πλέον λοιπόν, όταν είμαι π.χ. σ'ένα εμπορικό κέντρο που πριν έτρεμα να ανέβω με τις ηλεκτρικές, ανεβαίνω και φροντίζω είτε να μιλάω είτε να σκεφτομαι κάτι όμορφο. Τη θάλασσα συνήθως. Σκέφτομαι να τη βλέπω όμως, γιατί όταν κολυμπάω φοβάμαι μήπως με παρασύρει το ανύπαρκτο κύμα. Το προσεχές καλοκαίρι θα διορθωθεί και αυτό. Σχετικά με την οδήγηση, έχω πάντα πλέον μαζί μου το δίπλωμα και οδηγώ σε κάθε ευκαιρία το αμάξι του φίλου μου, κάθε φορά που βρισκόμαστε έστω για λίγα μέτρα. Για μένα προσωπικά, που ήμουν (και γίνομαι ακόμα πολλές φορές) απαισιόδοξη και παραπονιάρα, αισιοδοξία είναι να δέχομαι τους φόβους μου και τις αδυναμίες μου, να τους βάζω σ'ένα δικό τους δωμάτιο, φωτεινό και στολισμένο και όταν θέλουν να έρθουν να φάμε μαζί να τους καλοδέχομαι σαν γκρινιάρηδες χαριτωμένους θείους, που δε θα τους κάνω τη χάρη να μου χαλάσουν τη γιορτινή ατμόσφαιρα, σερβίροντάς τους την καλύτερη μερίδα. Και μετά τους αφήνω να γκρινιάζουν μόνοι τους και βγαίνω στη βεράντα.Δεν ξέρω αν σε βοηθήσουν όσα σου γράφω. Είναι παραπάνω από προφανές ότι είχα ανάγκη να τα πω, όμως είμαι πολύ χαρούμενη που τα κατάφερα να νιώθω καλύτερα, δεδομένου ότι το να πάω σε ψυχολόγο είναι απλά αδύνατον.
