Το εχετε δημοσιευσει πολλες φορες αυτο το κειμενο και καθε φορα το ξαναδιαβάζω, και καθε φορα συγχυζομαι. Προσπαθω να μην ειμαι επικριτική καθως δεν εχω βρεθει σε τετοια κατάσταση. Όμως εκει που με πιανει τρελα ειναι στη φραση ¨ μονο αυτη μου ελειπε με τη γκρινια της¨. Καημένο μου κοριτσακι, μάνα που σου λαχε! Πόσο ανεύθυνοι, ακατάλληλοι άνθρωποι φέρνουν παιδιά στον κόσμο. Ας μεγαλώσει να φύγει από το σπίτι γρήγορα, να σε αφησει να μείνεις κι εσύ με τον ερωτα σου. Μακάρι η απόρριψη που νιωθει (γιατί τη νιωθει) να μην της δημιουργησει προβληματα και μακάρι και ο άντρας σου να βρει την ευτυχία και τον έρωτα κάπου αλλού, αφού το ότι αγαπιέστε και εχετε ζησει τοσα μαζί δεν ειναι αρκετο. Και μακάρι μετά να βρεις κι εσυ το δρόμο σου και να καταλάβεις οτι δε γινεται να τα θες όλα δικά σου.ΥΓ. Το ενοχλητικο στην ολη εξομολογηση ειναι ο αυταρεσκος τρόπος που γραφει και αυτή η λογική οτι ο ερωτας και το πάθος δικαιολογούν τα πάντα, και ετσι ζουμε τη ζωη μας χωρις εγνοια για τα συναισθηματα των αλλων, μια λογικη που μόνο σε 15χρονα μπορώ να τη δικαιολογήσω. Ή εστω, οχι σε ανθρώπους που εχουν κάνει παιδιά.
