Εγώ προσωπικά αυτό που βλέπω είναι μια πολύ ειλικρινής εξομολόγηση. Περιγραφική, απελευθερωμένη και αποενοχοποιημένη. Αδιαφορώ αν το κείμενο προέρχεται από αντρα ή γυαναίκα. Το βρίσκω απόλυτα υγειές και λυτρωτικό. Δεν κρύβω ότι ζήλεψα, ότι ένα τέτοιο πάθος είναι αυτό που λείπει από τη ζωή μας, το αλατοπίπερο... Τώρα τα κλίσε του τύπου "γιατί δε χωρίζει αν είναι έτσι", ή τις ατέρμονες συζητήσεις για το αν μπορεί να υπάρχει αυτό το πάθος μέσα στο γάμο και κα παιδιά... τα βρίσκω παραμύθια της χαλιμάς από ανθρώπους που προφανώς δεν έχουν βρεθεί σε παρόμοια θέση, και αν ποτέ βρεθούν α πράξουν τα ίδια και ίσως και "χειρότερα".... Την χάρηκα την ιστορία και την ίδια την Κυρία που την κατατάσω απλά στις τυχερές... Ιδιώς αν έχει και τη λογική και τη χειριστικότητα να κρατήσει και τον γάμο της τότε θα τις πώ και χίλια μπράβο. Αυτά.