Έχεις λάθος. Και στις ΗΠΑ, η ποινή για φόνο είναι 25 χρόνια ως ισόβεια, που σημαίνει ότι στα 13 χρόνια (το μισό της ποινής) ο καταδικασθείς έχει δικαίωμα αίτησης πρόωρης αποφυλάκισης για λόγους διαγωγής, και στα 25 χρόνια δικαίωματα αίτησης αποφυλάκισης για λόγους σοφρωνισμού. Δεν γνωρίζω μόνο αν οι καταδίκες είναι σωρευτηκές, αν δηλαδή τα 13/25 χρόνια είναι όριο για όλες τις καταδίκες μαζί ή για κάθε έγκλημα ξεχωριστά.Η θανατική ποινή είναι μεγάλο θέμα που μπλέκει ηθικά, πολιτικά, οικονομικά ζητήματα καθώς και ανθρώπινα δικαιώματα. Θεωρώ ότι σε περιπτώσεις όπως αυτή, που το έγκλημα είναι προμελετημένο και ο κατηγορούμενος ομολογεί αβίαστα και χωρίς μεταμέλεια, ορθώς επιβάλλεται η θανατική ποινή. Μπορεί να υπάρξει σοφρωνισμός για κάποιον που ομολογεί ότι όχι απλά δεν μετανιώνει αλλά θα το ξανάκανε κιόλας; Και πρέπει η κοινωνία να πάρει αυτό το ρίσκο με τα δικαιώματα των πολλών για να προστατέψει τα δικαιώματα του ενός;Η ψυχιατρική παρακολούθηση ως ποινή, όμως, έχει νόημα όταν ο καταδικασθείς πάσχει από ψυχιατρική νόσο που μπορεί να ελεγχθεί με φαρμακευτική αγωγή (π.χ. ψυχωσικές παραισθήσεις) ή ψυχοθεραπεία (π.χ. διαταραχές προσωπικότητας). Κάθε κατηγορούμενος για φόνο μπορεί να επικαλεστεί ψυχολογικά προβλήματα, ελάχιστοι σκοτώνουν έχοντας σώας τας φρένας, γι'αυτό στα δικαστήρια το επιχείρημα περί ψυχολογικών γίνεται αποδεκτό μόνο αν η υπεράσπιση μπορεί να δείξει ότι ο κατηγορούμενος δεν είχε τον έλεγχο των πράξεών του όταν διέπραξε το έγκλημα για το οποίο κατηγορείται. Ειδάλλως, κάθε δολοφόνος θα επικαλούνταν την ανατροφή του, τις κοινωνικοπολιτικές συνθήκες, ή τις προσωπικές του πεποιθήσεις ως ψυχολογικό άλλοθι για το έγκλημά του.