Διαφωνώ με την ύπαρξη της θανατικής ποινής, χωρίς βέβαια να μου περισσεύει ο παραμικρός οίκτος για τον τύπο - η μεγαλοθυμία έχει και κάποια όρια. Εντούτοις τόσο οι πράξεις του όσο και η στάση του φανερώνουν βαθιά διαταραγμένο άτομο, που σωστότερη θα ήταν η εφ'όρου ζωής παρακολούθησή του σε ψυχιατρική φυλακή.Αυτό όμως που με θλίβει είναι άλλο: ΑΝ ο τύπος είχε εν τέλει καταδικαστεί σε ισόβια, αυτό θα σήμαινε ότι θα έβγαινε ξανά από τη φυλακή (ψυχιατρική ή μη) μία φορά: οριζόντιος. Στο Ελλάντα, θα τον κρατούσαμε καμιά 20ριά χρόνια οριακά (42-43 ετών φρεσκαρούδι θα ήταν έξω) κι ως τότε θα είχε πάρει και καμιά 25ριά άδειες. Και θα ήμασταν και περήφανοι ανθρωπιστές, ότι του δίνουμε την ευκαιρία να "επανενταχτεί" - γιατί κάτι τέτοιο είναι εξαιρετικά πιθανό...