Πάνω από όλα, χρειάζεται ψυχραιμία και καθαρή σκέψη όταν προκύπτουν τέτοια τραγικά γεγονότα. Το γενικό ανάθεμα βγαίνει αυθόρμητα σε τέτοιες περιπτώσεις αλλά ξέρουμε όλοι, φαντάζομαι, ότι ο πνιγμός είναι υπόθεση ολίγων λεπτών. Τόσα παιδιά έχουν χαθεί σε πισίνες και ρηχές παραλίες από στιγμιαία αμέλεια των κηδεμόνων τους. Λίγα λεπτά απροσεξίας και αυτό είναι- τέλος. Μπορείτε τώρα να διανοηθείτε το μέγεθος της απελπισίας όλων αυτών των δυστυχισμένων ψυχών που μπαίνουν σε μια βάρκα γνωρίζοντας εκ των προτέρων ότι αυτή ΠΡΕΠΕΙ να βουλιάξει για να έχουν μετά μια ελπίδα σωτηρίας; Πόσο τραγικά απελπισμένη είναι η μάνα, η οποία μπαίνει σ'αυτή τη βάρκα του θανάτου με το μωρό της χωρίς να ξέρει κολύμπι; Εδώ και καλοί κολυμβητές μπορεί να πνιγούν σε περίπτωση ναυαγίου. Δυστυχώς, η αναμέτρηση με το νόμο των πιθανοτήτων, όταν μάλιστα μιλάμε για μωρά, είναι μια εξαιρετικά άνιση μάχη. Φτάνει πια με τα δάκρυα εκ των υστέρων, γνήσια ή κροκοδείλια. Μπορούμε να αποφύγουμε τέτοιες τραγωδίες στο μέλλον; Αυτό έχει σημασία!