Υπήρξα και παραμένω ένα πορωμένο βιβλιοσκούληκο που διαβάζει ότι βρεθεί μπροστά του, λοιπόν τα βιβλία δεν έχουν στεγανά, ανάλογα με το τι έχεις διαβάσει ως τώρα, σε τι κατάσταση βρίσκεσαι πόσο ώριμος/η είσαι και τα λοιπά και τα λοιπά. Αλλά... μερικές φορές η ηλικία παίζει ΠΟΛΥ μεγάλο ρόλο, δύο πράγματα που έτυχαν σε εμένα:1) Ο φύλακας στη σίκαλη, άκουγα για χρόνια φίλους και γνωστούς να παραλληρούν για αυτό το βιβλίο ώσπου το διαβασα στα 33 μου ενώ ειχα ήδη δικά μου παιδιά οικογένεια δουλειά και υποχρεώσεις...το σκυλοβαρέθηκα, ο πρωταγωνιστης μου φαινόταν ένα κακομαθημένο βλαμμένο πλουσιόπαιδο που έπρεπε επειγόντως να μεγαλώσει να βγάλει το σκασμό και να αφήσει τις μ...κιες με τα παιδιά και τη σίκαλη. Πιστευω πως αν το είχα διαβάσει στα 16 θα ειχα πολύ διαφορετική άποψη για τον Χόλντεν και πιθανώς θα θεωρούσα το βιβλίο αριστούργημα. 2) Το όνομα του Ρόδου, στα 15 που προσπαθησα εφτασα βία στη σελίδα 100, ενώ μ άρεσε ΠΟΛΥ η ταινία. Δεν είχα ιδέα ποιος ήταν ο Όκκαμ στα 15, δεν ήξερα τιποτα απο ευρωπαϊκή ιστορία δεν γνώριζα τιποτα για τα μοναστικά ταγματα. Στα 37 ενω σπούδαζα Ευρωπαϊκή ιστορία το ξαναδιάβασα. Το καταβρόχθισα σε ένα σαββατοκύριακο, βιβλιάρα όχι αστεία, κορυφαίο στο είδος του. Που θέλω να καταλήξω; Οτι ενα βιβλίο βρίσκεται στις λίστες των κορυφαίων δεν σημαινει οτι θα σου αρέσει, ότι διαβασες ενα βιβλίο που δεν ήταν "της ηλικίας σου" και σου άρεσε δεν σημαίνει ότι θα σου αρέσουν ολα. Ότι ένα βιβλίο γραφει πηδιόμαστε αντι κάνουμε ερωτα, δεν σημαίνει ότι είναι σκουπίδι και το αντίθετο. Μην αφήνεις το διάβασμα, διάβασε όσο περισσότερο μπορείς και ας μην σ αρέσουν όλα κάθε βιβλίο είναι κέρδος. Και τέλος και το πήδημα και ο έρωτας κατα βάση η ίδια πράξη είναι απλώς πρέπει να μεγαλώσεις λίγο για να το καταλάβεις, keep up the good work.