7Οφείλω πολλά στη λεμονιά. Κάθε μέρα τη χάζευα για ώρες, ενώ σκεφτόμουν τη ζωή που δεν έχει νόημα, το άδικο που σπέρνει αδιακρίτως, τη σκληρότητα που μου έδειξε, την αδυναμία των ανθρώπων που μ'αγαπούν να με καταλάβουν. Ώρες μιλούσα στο κάθε φύλλο της, αυτή ήταν η μοναδική συντροφιά μου.Και μια μέρα άνθισε και έγινα έξω φρενών.Από πού κι ως πού ανθίζει, πώς τολμάει δηλαδή, εγώ κάθομαι και λέω πόσο μάταια είναι όλα κι αυτή ανθίζει; Πού το βρίσκει το κουράγιο κατ'αρχήν; Πραγματικά, η λεμονιά μ'έσωσε. Η αδιαφορία της. Πήγα να τα πω σε κάποιον που θα με άκουγε και πέρυσι, τέτοια εποχή, πήγα στην ψυχολόγο λεμόνια. Τα δέχτηκε, παρόλο που δεν επιτρέπεται, γιατί είχα πολύ πειστικό επιχείρημα. Είμαι ρομαντική και πραγματικά θεωρούσα τη λεμονιά, άνθρωπο. Γι'αυτό και η συνέπεια της στον κύκλο της ζωής της, ήταν σαν να είχα απέναντι μου έναν ισορροπημένο άνθρωπο, που έκανε τη δική μου ανισορροπία να φωσφορίσει.Σου εύχομαι ολόψυχα να βγεις από 'κει που είσαι. Δεν είναι ωραία.