H καταχώρηση αυτή προέρχεται από έναν νέο άνθρωπο που αισθάνεται απόγνωση και όχι οργή, όπως λανθασμένα επισήμαναν κάποιοι. Ψηλαφίζει τα κακώς κείμενα της κοινωνίας μας, που δεν είναι τίποτε άλλο από την τύποις δημοκρατία,την αναξιοκρατία, την ανάλγητη ατομικότητα και φυσικά την υποκρισία και εκφράζει όχι μόνο την νεολαία αυτής της χώρας που αισθάνονται ότι δεν έχουν μέλλον,αλλά και πολλούς από εμάς τους μεγαλύτερους, που περάσαμε σχεδόν την μισή μας ζωή περίπου στο περιθώριο των δήθεν εξελίξεων, της επίπλαστης ευμάρειας και της αστικής ευγένειας. Εκφράζει πολλούς από εμάς που είτε χωρίς κρίση είτε με κρίση ήμαστε πάντα κακοπληρωμένοι, πληρώναμε ενοίκιο για χρέπια που θα ζήλευαν και διαμερίσματα σε ουρανοξύστη και που κάθετι που κάναμε ήταν είτε ντεμοντέ είτε εκκεντρικό. Γι αυτούς τους λόγους δεν μπορώ να κατανοήσω τα ειρωνικά και αφειδώς αρνητικά σχόλια κάποιων. Αλλά ίσως είναι τελικά δείγμα βολέματος αυτή η αρνητική στάση. Ίσως και πλήρους απάθειας και κοινωνικής ραστώνης. Αρκετοί, ακόμη και σήμερα αρνούνται να δουν ότι η χώρα είναι ουσιαστικά χρεοκοπημένη. Κι αυτή η καταχώρηση είναι μια κραυγή αγωνίας. Γιατί ακόμη και σ αυτή την χώρα του δήθεν κάποιοι θέλουν να ζήσουν κι όχι απλά να υπάρξουν.Και μακάρι όλοι να σκέφτονταν σαν την συγγραφέα αυτού του κειμένου. Ίσως να βρισκόμαστε σε καλύτερη κατάσταση, ως χώρα, ως κοινωνία και ως άτομα.