Όλα θα εξαρτηθούν από τη στάση που θα κρατήσει ο Τραμπ. Οι ΗΠΑ χρειάζονται εδώ και χρόνια ένα "new deal". Άλλωστε, γι' αυτό ψήφισαν και τον Ομπάμα με το "yes, we can" αλλά τους βγήκε Τσίπρας και τελικά μπόρεσε μόνο με τα φιλαράκια του στη Wall Street. O Τραμπ φυσικά και είναι κομμάτι των ελίτ. Δεν είναι όμως κομμάτι του διεφθαρμένου πολιτικού και κυβερνητικού κατεστημένου όπως είναι η Χίλαρυ. Ο Τραμπ δεν είναι "δικός τους". Το ίδιο το κόμμα του τον βρίζει, τον αποφεύγει και ... δεν τον ψηφίζει. Οι deplorables, λοιπόν, δεν κλωτσήσανε στα τυφλά την καρδάρα με το γάλα. Αντίθετα, "επαναστάτησαν" όσο περισσότερο μπορούσαν εκ των έσω του συστήματος, επιλέγοντας τον υποψήφιο που δέχτηκε (και εμφανώς δέχεται ακόμα) την πλέον λυσσαλέα επίθεση ενός τεράστιου μηχανισμού προπαγάνδας. Δυστυχώς όμως γι' αυτόν τον μηχανισμό, το να είσαι deplorable δεν σε κάνει αυτόματα και ηλίθιο. Κάτι που θα πρέπει να θυμόμαστε όλοι μας, κάθε που μπαίνουμε στον κόπο να κατατάξουμε τους ανθρώπους σε "άριστους" και μη. Με τους "μη" να πετάγονται στα σκουπίδια χωρίς δεύτερη σκέψη. Κι εδώ να θυμίσουμε ότι ο Ρούσβελτ, που οι σημερινοί Ρεπουμπλικάνοι αποκαλούν ανερυθρίαστα έως και ... κομμουνιστή, εκλέχθηκε με το Ρεπουμπλικανικό κόμμα, ήταν γέννημα-θρέμμα των ελίτ και τους πήγε κόντρα σε σημείο που τον βρίζουν κοντά 90 χρόνια μετά. Όμως, η τότε οικονομική του πολιτική, εξασφάλισε την κυριαρχία των ΗΠΑ στον πλανήτη από την λήξη του WW2 και μετά. Οι ελίτ δεν είναι ένα τεράστιο κοινό συμφέρον μιας μοναδικής φράξιας. Είναι πολλές, διαφορετικές, συγκρουόμενες και συνήθως ιδιαίτερα κοντόφθαλμες. Γι' αυτό και όταν ο κόμπος φτάνει στο χτένι, είτε αλλάζει η πολιτική (δίνοντας στα πόπολα το κόκκαλο που τους αναλογεί για να επιτυγχάνεται η κοινωνική γαλήνη) είτε αλλάζουν οι ελίτ. Με τον ένα ή με τον άλλο τρόπο.