Η ερώτηση 4 προφανώς έχει πολλές παραμέτρους. Είναι άλλο πράγμα το αν θα ονομάσεις την ασθένεια όπως είναι και κάτι τελείως διαφορετικό το αν θα πεις σε κάποιον ότι έχει 6 μήνες ζωής. Κι αν ναι, σε ποιον θα το πεις? Σε κάποιον 55 ετών με μικρά παιδιά που μπορεί να θέλει να προετοιμάσει κάποια πράγματα πριν φύγει από τη ζωή? Σε κάποιον που ξέρει από τί πάσχει, αγωνίζεται σκληρά να επιβιώσει, κάνει τις θεραπείες του αλλά ιατρικά ξέρουμε ότι δεν θα έχουν κανένα αποτέλεσμα γιατί η διάγνωση έγινε αργά, του λέμε ότι δυστυχώς άργησε και θα πεθάνει? Στον παππού μου που ήταν 91 και τελικά πέθανε από άσχετη αιτία έτσι ξαφνικά και ανώδυνα? Σε κάποιο παιδί, πρέπει να το λέμε? Καλό είναι να μην κρυβόμαστε πίσω από τις λέξεις αλλά από την άλλη το συμφέρον του ασθενούς δεν είναι πάντα το ίδιο. Άσε που νομίζω ότι ο ασθενής, ξέρει τί του συμβαίνει συχνότερα από όσο νομιζουμε....