Φαίνεται πως κανείς δε νοιάζεται για τους ανθρώπους αυτούς που χάθηκαν τόσο τραγικά. Κανείς δεν θα κάνει πορείες, κανείς δεν ονομάζει εκείνη τη μέρα, μέρα μνήμης, ούτε σε δρόμο, ούτε σε καμία πλατεία θα δοθεί το όνομά τους, ούτε φεστιβάλ θα γίνουν, ούτε θα βρεθούν κάποιοι λαϊκοί αυθόρμητοι φορείς, συμβούλια, συσπειρώσεις ή συντονιστικά όργανα να αποτίσουν ένα μάτσο λουλούδια στη μνήμη τους, μπροστά στο κτίριο που κάηκαν .... Κάποια ανθρωπόμορφα δίποδα τέρατα, κάποιοι βρωμεροί, δειλοί, χρησιμοποιώντας ως άλλοθι της παραβατικότητάς τους το τάχα πολιτικό υπόβαθρο της σκέψης τους, έκαναν το κομμάτι τους, τη μαγκιά τους και το χόμπι τους να βανδαλίσουν, να καταστρέψουν, να βιαιοπραγήσουν, να κάψουν, και στο τέλος δολοφόνησαν αθώους ανθρώπους. Δειλοί και δολοφόνοι. Με την ανοχή μας. Και κανείς δεν τους σταμάτησε και κανείς από τους συμμετέχοντες κινηματίες δεν είδε τίποτα. Κανείς δεν βρίσκεται να προσέλθει αυτοβούλως και να πει είδα έναν, δύο, τρεις να κάνουν αυτό .... Με τη σιωπή τους προτιμούν να γίνονται συνεργοί στο έγκλημα. Ούτε καν διανοούμενοι τραγουδιστές δεν εμφανίστηκαν να δηλώσουν συντετριμμένοι, ούτε άλλοι "έγκυροι" τηλεαστέρες ζητήσουν την τιμωρία των υπευθύνων. Πως γίνεται μια πορεία να περνά από Ομόνοια και Σταδίου, μπροστά από 200 κτίρια τραπεζών και καταστημάτων που έχουν κάμερες και πως γίνεται να μην μπορούν να ταυτοποιηθούν ποιοι και πόσοι από 10-20 άτομα από ένα συγκεκριμένο σημείο της πορείας έδρασαν εγκληματικά μέρα μεσημέρι στο κέντρο της Αθήνας είναι κάτι που πρέπει να μας ανησυχεί. Τα υπόλοιπα, να μας κάνουν να ντρεπόμαστε.
