To σινεμά - όπως και κάθε μορφή τέχνης - είναι υποκειμενικό.Σε κάποιους αρέσει μια ταινία, σε κάποιους άλλους όχι.Και διαφωνώ με το ότι ισχύει τόσο το «στον καθένα ανάλογα με τις ανάγκες του και τις δυνατότητές του», ιδιαίτερα όσον αφορά τις "δυνατότητες".Μια ταινία οφείλει να γίνεται κατανοητή -όσον αφορά την υπόθεσή της τουλάχιστον - από οποιονδήποτε ανήκει στο ηλικιακό γκρουπ στο οποίο απευθύνεται και την παρακολουθήσει με προσοχή (προφανώς, εννοείται πως αν π.χ. την έχεις στο background ενώ μαγειρεύεις δε θα γίνει). Αν μια παιδική ταινία, δε γίνεται κατανοητή από τα παιδιά δεν είναι καλή ταινία. Το ίδιο ισχύει και με τις ταινίες για μεγαλύτερο ηλικιακά κοινό. Αν πρέπει να έχεις κάνει διατριβή στον κινηματογράφο για να καταλάβεις μια ταινία, η ταινία δεν είναι καλή.Στο κομμάτι "ανάγκες" θα συμφωνήσω.Αν και δε θα το έλεγα ανάγκες, όσο εμπειρίες. Και εκεί έγκειται η υποκειμενικότητα του αν ένα έργο τέχνης είναι καλό ή όχι. Αν μπορεί να σου ξυπνήσει μια ανάμνηση, να σου θυμίσει ή να σε κάνει να νιώσεις κάτι, τότε είναι "καλή" για εσένα.Υπάρχουν πολλές ταινίες που ενώ πολλοί τις βρήκαν μέτριες (όπως π.χ. το Cloud Atlas) εγώ είδα τον εαυτό μου σε πολλούς από τους χαρακτήρες της και με έκανε να νιώσω κάτι.Εν κατακλείδι, όταν βλέπουμε μια ταινία ή όταν ακούμε ένα τραγούδι ή όταν διαβάζουμε ένα βιβλίο ψάχνουμε ασυναίσθητα κάτι να μας τραβήξει στον κόσμο του. Κάτι να μας κάνει να νοιαστούμε για τους ήρωες ή τον τραγουδιστή και κάτι να μας κάνει να νιώσουμε οικεία - ή, αντίθετα, να μας εντυπωσιάσει με κάτι που είναι τελείως διαφορετικό από εμάς.Δεν παίζει μονάχα ρόλο η ιστορία που λες, αλλά και ο τρόπος που τη λες. Και αυτός είναι ο λόγος που σε κάποιους δεν αρέσει ο Αγγελόπουλος. Αυτός, τουλάχιστον, είναι ο λόγος που δε μου αρέσε εμένα ο Αγγελόπουλος