#7 Αγαπητοί σχολιαστές, διαβάζω πολύ καιρό τώρα την στήλη και απολαμβάνω το όλο πνεύμα της. Συνδέθηκα σήμερα πρώτη φορά γιατί η ιστορία της 7 μου θύμισε μια δική μου εμπειρία. Πριν από 3 χρόνια και καθώς μετά από έξοδο κατευθυνόμουν προς τη στάση του λεωφορείου διασχίζοντας πολύ κεντρικό δρόμο της Θεσσαλονίκης, την ώρα που πέρασα μπροστά από ένα μπαράκι με τραπέζια έξω, ένας νεαρός (μικρότερος από μένα) θαμώνας φώναξε: 'χοντρή! ε χοντρή!' 2 φορές μάλιστα, μάλλον για να είναι βέβαιος ότι το άκουσα. Και όντως την 1η φορά δεν είχα αντιληφθεί ότι κάποιος που καθόταν με την παρέα του σε ένα μαγαζί φώναζε σε μένα που περπατούσα μόνη και απλά πέρασα για 2 δευτερόλεπτα από μπροστά του. Ακόμη και σήμερα δε μπορώ να το σκεφτώ και να μην ταραχτώ αλλά και να μην απορήσω με την κακία, την αγένεια, τον κομπλεξισμό, τη διάθεση να μειώσεις και να πληγώσεις έναν άγνωστό σου άνθρωπο. Έκλαιγα επί 2 μέρες σχεδόν. Εδώ να σημειώσω ότι το περιστατικό σημειώθηκε αφού είχα καταφέρει να χάσω 32 κιλά και είχα δειλά αρχίσει να νιώθω πιο άνετα με το σώμα μου. Οπότε το πήρα πολύ άσχημα.Μπράβο σου κοπέλα μου που τα κατάφερες στον αγώνα σου με τα κιλά σου, μπράβο σου που διάλεξες έναν άνθρωπο που σε υπερασπίζεται και σε προστατεύει.Τέλος, επειδή διάβασα διάφορα σχόλια για το αντιαισθητικό των κιλών και πως κάποιος φτάνει εκεί μόνο επειδή του αρέσει το φαί και δε λέει να σταματήσει να τρώει, ας μην κρίνουμε τόσο εύκολα. Εγώ πχ με 1,65 ύψος έφτασα να ζυγίζω 110 κιλά μετά από μία δύσκολη εφηβεία σε συνδυασμό με μη διαγνωσμένο υποθυρεοειδισμό, μια κακή σχέση με τον πατέρα μου και μια ωραιότατη διαταραχή πανικού. Κάθε περίπτωση διαφέρει φυσικά. Συγνώμη για το σεντόνι.. καλώς σας βρήκα!