Μεγάλωσα ενα τετράγωνο απο το σπίτι του με τα μπουκάλια. Όπως είπες, παντα ευγενής, φορώντας το μπαλωμένο παλτό του, χαιρετούσε με ενα χαμόγελο και μια ελαφριά υπόκλιση του κεφαλιού σαν κάποιος λόρδος ήρωας του Τιμ Μπάρτον. Δεν αναρωτιόταν κανείς τον λόγο που ζούσε έτσι. Ηταν τόσο διακριτική αλλα και χαρακτηριστική την ιδια στιγμή η παρουσία του. Κρίμα για το σπιτι που εγινε αλλη μια 8οροφη πολυκατοικια.