Καθε λαος εχει τους ηγετες που του αξιζει, οι οποιοι σε μεγαλο βαθμο αντανακλουν το ποιον του και τη νοοτροπια του. Κατα συνεπεια, απο τη στιγμη που οι ηγετες ειναι αιρετοι, ο λαος δεν ειναι αμοιρος ευθυνων για ολα τα κακα που συμβαινουν. Αλλωστε πολλες απο τις ατασθαλιες των πολιτικων γινονται εν γνωση και ισως και με τη συναινεση του λαου, ιδιως οταν προκειται για ρουσφετια. Τα χρονια των υποτιθεμενων παχυλων αγελαδων που στα πλαισια του λαικισμου γινοταν κατι αστρονομικες αυξησεις στα μισθολογια των ΔΕΚΟ -και οχι μονο-και απειροι αδικαιολογητοι διορισμοι κανεις δεν αγανακτουσε και ουτε νοιαζοταν αν τα χρηματα αυτα τα δανειζομασταν σαν κρατος. Ολοι εθελοτυφλουσαμε μπροστα στο επερχομενο προβλημα αποδεικνυοντας για αλλη μια φορα τον ωχαδερφισμο μας ως λαος και συνεχιζοντας να ζουμε με την ψευδαισθηση οτι αυτη η κατασταση θα συνεχιζε δια παντος. Ετσι οταν ηρθε η περιοδος των ισχνων αγελαδων αγανακτησαμε.γιατι.ξεβολευτηκαμε και -αν ειναι δυνατον!-μας ζητουσαν τα δανεικα πισω. Ακομη και τοτε ομως δε θελησαμε να προσγειωθουμε και να δουμε τα πραγματα ρεαλιστικα. Ως αθεραπευτοι αιθεροβαμονες σπευσαμε να ψηφισουμε τον επομενο λαικιστη που μας εδωσε φρουδες ελπιδες οτι θα μας απαλλαξει απο τα χρεη μας και τη λιτοτητα. Και η ιστορια επαναλαμβανεται... Οποτε μηπως τελικα η λυση ειναι να αλλαξουμε νοοτροπια ως λαος και να λειτουργησουμε με μεγαλυτερη υπευθυνοτητα και ανιδιοτελεια, ειδικα οταν ασκουμε το εκλογικο μας καθηκον;