Κάποιος είναι ομοφυλόφιλος. Έχει γεννηθεί έτσι. Γι' αυτό το λόγο έχει περάσει από bullying, κρίση ταυτότητας, οικογενειακά προβλήματα και έχει αντιμετωπίσει άλλα τόσα εμπόδια προκαλούμενα από την ΚΟΙΝΩΝΙΑ, όπως είναι σήμερα δομημένη. Κάθε κοινωνική αλλαγή περνά ορισμένα στάδια. Στην Ελλάδα αντιμετωπίζουμε ζητήματα προφανούς καταπάτησης ατομικών και κοινωνικών δικαιωμάτων σε κάθε τομέα. Έλλειψη παιδείας, θεοκρατία, πολιτικό σύστημα και άλλα πολλά φταίνε. Θεωρώ ότι συγκεκριμένα στον τομέα των lgbt δικαιωμάτων γίνονται ορισμένα βήματα και την τελευταία δεκαετία έχει προχωρήσει κάπως η διέλευση απο από αυτά τα στάδια και η προώθηση ορισμένων διεκδικήσεων είναι περισσότερο ορατή και σοβαρή, κυριως λόγω ΕΕ. ΌΜΩΣ, παίρνοντας παράδειγμα από την τηλεόραση εώς και την τυπική συζήτηση με φίλους, τα πράγματα δεν είναι τόσο απλά. Η κοινωνία δεν είναι μόνο όσοι θα πάμε στο pride ή όσοι θα συμμετάσχουν στην color youth. Είναι το σχολείο, το πανεπιστήμιο, ο χώρος εργασίας, τα παιδικά πάρτυ, το ωδέιο, το φροντιστήριο αγγλικών. Εκέι θα πηγαίνεις το παιδί σου. Κι εκεί για εμένα αρχίζει το πρόβλημα. ΓΙΑΤΙ θεωρώ ότι ένα αγοράκι σε σύγκριση με ένα κοριτσάκι λαμβάνει διαφορετική αντιμετώπιση και αντιμετωπίζει διαφορετικά προβλήματα στην πορεία πρός την κοινωνικοποίηση του. Τα αγοράκια μεταξύ τους από πολύ μικρή ηλικία φέρονται σκληρά το ένα στο άλλο και συναγωνίζονται έντονα στην προσπάθεια απόκτησης του κοινωνικού τους φύλου. Τα κοριτσάκια μεταξύ τους έχουν μια πιο τρυφερή σχέση, κι αυτή ανταγωνιστική, αλλά δεν πιέζονται να επιταχύνουν την εκδήλωση της θυληκότητα τους. Ένα ζευγάρι γυναικών, παρατηρώ ότι είναι πιό αποδεκτό κοινωνικά να μεγαλώνει ένα παιδί. Πιστεύω λόγω του ρόλου της μητέρας στην ελληνική οικογένεια. Έτσι το αγοράκι που θα μεγαλώσει, δε θα αντιμετωπίσει το πρόβλημα απόδειξης του "ανδρισμού" του στα κοινωνικά περιβάλλοντα που κινείται. Καλό είναι, επειδή ζούμε ανάμεσα σε ένα οργανωμένο σύνολο να σκεφτόμαστε λίγο ευρύτερα. Και εγώ λατρέυω τα παιδιά και θέλω οπωσδήποτε να υιοθετήσω, αλλά σε καμία περίπτωση δε θέλω το παιδί μου να γυρνάει με δάκρυα στα μάτια από το σχολείο και να φτάσει να με μισήσει επειδή οι φίλοι του τον λένε "γιό του π**στη". Και θεώρησα ότι οποιοσδήποτε δε ζεί στη φούσκα του θα αντιλαμβανόταν το σχόλειο μου. Ακόμα και η διατύπωση του σχολίου μου έδειξε διάθεση για συζήτηση και ενδιαφέρον για να ακόυσω κάποια αντίθετη γνώμη. Αλλά το μόνο που έιδα ήταν κάτι για ποπ κορν και κάτι ανορθόγραφα σχόλια. Η έλλειψη παιδείας που προανέφερα.
