Χιλια συγνωμη για τη λαθος διατυπωση. Εγραψα βιαστικα και νυσταγμενα. Ειμαι και γω σε καρεκλα. Ζουσα χρονια στο εξωτερικο κι απ' οταν ηρθα στην Ελλαα πριν δυο χροννια εχω παθει σοκ. Δεν μπορω να κανω ΣΧΕΔΟΝ ΤΙΠΟΤΕ. Αυτο που προσπαθησα αποτυχημενα να πω ειναι το εξης.Τα κινητικα προβληματα ειναι αλλο ενα ειδος αρρωστιας,οπως ενα σωρο αλλες.Αν ειχαμε τις υποδομες που εχουν αλλες χωρες για ευκολη προσβαση και συμμετοχη σε οσες δραστηριοτητες θελαμε δεν θα υπηρχε λογος να ακουω "Μπραβο εισαι παληκαρι" οταν παω να αγορασω ψωμι στο φουρνο."Κουραγιο κοπελα μου, ετσι ειναι η ζωη" οταν παω να πιω καφε στο Θησειο κ.λ.π.Δεν θελω να ηρωποιουν ανθρωπους σαν εσενα κι εμενα, γιατι η δραστηριοτητα μας θα επρεπε να θεωρειτε δεδομενη. Εισαι σιγουρα ενα φωτεινο παραδειγμα στην Ελλαδα, και μακαρι ολοι να ΜΠΟΡΟΥΣΑΝ να ειναι ετσι. Με την ηρωοποιηση ομως αυτων που με χιλια ζορια καταφερνουμε να μην κλειστουμε σπιτι, ειναι σαν να θεωρουμε δεδομενο το οτι η μοιρα των ανθρωπων με κινητικα προβληματα ειναι το κλεισιμο στο σπιτι. Προσωπικα δεν θελω να ακουω κανενα Μπραβο. Ειναι σαν να μην μου φταναν τα προβληματα μου, και μου γεμισαν το δρομο εμποδια, ωστε αν τα καταφερω να παω στο περιπτερο για εφημεριδα, εχοντας την αισθηση οτι συμμετεχω σε τριαθλο, ν' ακουσω και Μπραβο απο πανω. Δεν θελω Μπραβο, θελω δρομους, δημοσια κτιρια με προσβαση, τουαλετες με προσβαση, ραμπες και την καταλληλη νομοθεσια, να αισθανθω ισοτιμος πολιτης.Ημουνα 15 χροννια στην Αμερικη. Δεν ακουσα ουτε 1 Μπραβο, ενω δουλευα, σπουδαζα, και ζουσα μονη μου.Εδω την πρωτη φορα που βγηκα να παρω καφε μου ειπαν "Περαστικα σου"και τους απαντησα "Επισης"Ομως με τον καιρο καταλαβαινω οτι αυτη η κωλονοοτροπια αρχιζει και περναει και σε μενα. Να θεωρω τον εαυτο μου αρρωστο κι ανικανο, και στα μπραβο πια, να λεω "Ευχαριστω"Συγνωμη ξανα για τη λαθος εντυπωση που εδωσα, μαλλον απο πολυ εμπαθεια...ι