Ναι, το κείμενο είναι μελό. Και ναι, μελό είναι και πολλά από τα σχόλια. Μελό είμαι κι εγώ όταν κλαίω σε γάμους, τη στιγμή που η νύφη χορεύει με τον μπαμπά της. Και είμαι μελό, γιατί θυμάμαι τη συμφωνία που είχαμε κάνει με τον μπαμπά μου, πως όταν θα παντρευόμουν θα χορεύαμε βαλς. Είμαι μελό όταν ο κόσμος μου φαίνεται άδικος και θέλω να το πω στον μπαμπά μου. Να μου πει τη γνώμη του για τα πράγματα, να μου δώσει τη συμβουλή του. Είμαι μελό, κάθε φορά που πετυχαίνω σε κάτι και θέλω να το μοιραστώ μαζί του. Ο πατέρας μου πέθανε στα 53 του, όταν εγώ ήμουν 21 χρονών. Είχε καρκίνο του πνέυμονα, που τον τσάκισε. Τα τσιγάρα και το άγχος, είχαν πει οι γιατροί. Είχε κόψει το κάπνισμα 4 χρόνια πριν αρρωστήσει. Αλλά δεν ήταν αρκετό. Εκτός από μελό, είμαι και πολύ εγωίστρια. Γιατί θα προτιμούσα να έχω μαζί μου τον μπαμπά μου τώρα. Είμαι εγωίστρια γιατί θα προτιμούσα να μην είχε καπνίσει ποτέ του, να μην είχε αυτή την "ευχαρίστηση", αλλά να είχε τόσες άλλες, και να ήταν εδώ μαζί μου. Είμαι εγωίστρια γιατί δεν την ήθελα αυτήν την ευχαρίστηση για εκείνον. Είμαι εγωίστρια, όπως όλοι όσοι αγαπάμε κάποιον, και θέλουμε πολλές στιγμές μαζί του, και δεν θέλουμε να φανταστούμε την ύπαρξη μας χωρίς εκείνον. Και εγωίστρια και μελό και κακός άνθρωπος αν θέλετε.. αρκεί να είναι κοντά μας.