το σπιρτόκουτο το είδα στο φεστιβάλ κινηματογράφου, σε μια γεμάτη αίθουσα (είχαν ήδη γραφτεί και ακουστεί πολλά για την ταινία) με μια ανάσα! όταν έπεσαν οι τίτλοι τέλους, χωρίς μουσική, ένιωσα σαν να ανάσανα ξανά μετά από ώρες. ανατρίχιασα! και οι επόμενες δυο ταινίες του δεν με απογοήτευσαν καθόλου - αν και τον κόμπο στο στομάχι που είχα βλέποντας το σπιρτόκουτο, νομίζω δεν θα τον αισθανθώ ποτέ ξανά! ο Οικονομίδης ξεπέρασε τα όρια όπως κανένας πριν από αυτόν. τώρα το πως ερμηνεύει ο καθένας της ταινίες του είναι μια άλλη ιστορία. για εμένα αυτή η βία είναι και λίγο συμβολική, δεν θεωρώ πως είναι περιγραφικές οι ταινίες του, ούτε πως φωτογραφίζει συγκεκριμένες κοινωνικές τάξεις. τώρα αν είναι αστός, αριστερός, δήθεν και ό,τι άλλο, ούτε το ξέρω ούτε με νοιάζει. όποιος θέλει να κάνει ταινίες για τη βία στο εργασιακό περιβάλλον μπορεί να κάνει. αμάν με αυτή τη μανία να θέλουμε να επιβάλουμε το προσωπικό μας γούστο και τις προσωπικές μας αναζητήσεις σε δημιουργούς κάθε είδους τέχνης.