Τον θυμάμαι όταν κάναμε κοπάνες από το σχολείο που πάντα ήταν στο ίδιο σημείο. Πηγαίναμε όλα τα πιτσιρίκια τότε και μιλούσαμε μαζί του. Πάντα με ένα χαμόγελο! Ακόμα και όταν μεγαλώσαμε, φύγαμε να σπουδάσουμε και γυρίζαμε για λίγο Καλαμάτα μας θυμόταν, μας χτυπούσε στην πλάτη και πάντα μας έδινε το πιο πλατύ του χαμόγελο! Καλό ταξίδι Μανώλη...