Καταλαβαίνω τα καλοπροαίρετα σχόλια, καθώς κι εγώ περίμενα πολλά από την ταινία και το εξαιρετικό και τόσο επίκαιρο θέμα της, αλλά με απογοήτευσε οικτρά. Πέραν της αισθητικής της που ήταν ένα έξυπνο μείγμα νοσταλγίας και video game, μ΄ένα-δύο καταπληκτικά κάδρα που δήλωναν καθαρά την ονειρική διάθεση και προσέγγιση, τα επί της ουσίας ήταν (επιεικώς) αδούλευτα και ναρκισσιστικά (αλλά χωρίς ειρωνεία ή κριτική). Η "σχέση" με την (ενοχλητικότατη) φωνή της Γιοχάνσον παρέπεμπε σε ελληνικές ταινίες του 60 (η αφοσιωμένη και σεμνοσέξυ, τέλεια γραμματεύς που προλαβαίνει τις επιθυμίες του αφεντικού), και οι αναφορές στο διαδικτυακό πορνό είχαν μιά δήθεν, και καταθλιπτική, αφέλεια. Υπέβοσκε μιά κριτική της εγωπάθειας του κεντρικού ήρωα (και της υπεροψίας της επίσης τεχνόπληκτης φίλης του) που όμως δεν αναπτύχθηκε. Τελικά επιβεβαιώνονται τα χειρότερα κλισέ (σχέσεις-καθρέφτες, κτητικότητα, ανταγωνισμός) - αν αυτός ήταν ο σκοπός, δηλαδή η προφανής διαπίστωση ότι έχουμε/φτιάχνουμε τα εργαλεία που μας αξίζουν κι ότι μιά γυναίκα δεν μπορεί να μιλήσει σ΄έναν άντρα με άλλη "φωνή" εκτός από αυτή της γλυκειάς υποταγής, τότε να συμφωνήσω, χωρίς να χαρώ.
