Πραγματικά πόση άγνοια κατακλύζει το κοινό... Η ταινία ήταν η καλύτερη της χρονιάς, ίσως και της τριετίας. Και σας το λέω εγώ που είμαι 16 χρονών και είδα αυτή την ταινία και μου άλλαξε πραγματικά ολόκληρη τη ζωή. Εάν πιστεύετε ότι αυτό που ήθελε να σας δείξει η ταινία είναι μόνο τα εφέ, τότε δεν έχετε δικαίωμα να μιλάτε για αυτήν. Η ταινία ήταν εξαιρετική σε όλα τα επίπεδα: φωτογραφία, σκηνοθεσία, ερμηνείες, σενάριο. Οι παραχωρήσεις στους νόμους της φυσικής ήταν απαραίτητες. Δεν έχει σημασία όμως αυτό. Σημασία είχε η αλληγορία και το μήνυμα που ήθελε να περάσει στο κινηματογραφικό κοινό, αν και απ'ότι φαίνεται δεν τα κατάφερε. Η ιστορία που υπονοείται: Η πρωταγωνίστρια χάνει την τετράχρονη κόρη της και παλεύει την κατάθλιψη. Απομονώνεται από το περιβάλλον της εντελώς (=διάστημα) και χάνει κάθε κοινωνική επαφή. Τα καταφέρνει μόνο χρησιμοποιώντας εσωτερική της δύναμη/συνείδηση (=ο χαρακτήρας του Clooney, ο οποίος ποτέ δεν υπήρχε), φτάνοντας στην κάθαρση (=λίμνη). Η ταινία ενθάρρυνε τους ανθρώπους να πιστέψουν στον εαυτό τους και να παλέψουν για τη ζωή παρά τις τραγωδίες. Επίσης είχε και κάποια θρησκευτικά και πνευματικά θέματα (=η εικόνα του Χριστού και το αγαλματίδιο του Βούδα). Και εσείς κοιτάγατε τους πυροσβεστήρες... Τέλος πάντων, αυτή είναι η δική μου οπτική πάνω στη ταινία.