Δεν θα απαντούσα, το έχουμε εξαντλήσει το ζήτημα αλλά λίγο νοιώθω μία κάποια πρόκληση… Ιδού λοιπόν μερικές ρητορικές(;) -και ΚΑΘΟΛΟΥ εξυπνακίστικες- ερωτήσεις.Το πρόβλημα σου είναια) Το προστατευόμενο του είδουςβ) Το ότι υπήρξε δημόσια θανάτωση του είδουςγ) Το ότι υπήρξε κάποιος βασανισμόςδ) Η αλαζονεία των ψαράδων;Πάμε (το κατά δύναμη…) σύντομα:α) Με βρίσκεις σύμφωνο.- β) ,γ) Ερώτηση: Όταν βλέπεις ψαράδες με καλάμια και τρανζιστοράκι στην παραλία, που κάνουν το κέφι τους μόνοι ή με παρέα τα βραδάκια του Αυγούστου έχεις τις ίδιες αντιδράσεις απέναντι τους (βασανιστές-σιχαμένοι); Αν ναι, πάω πάσο. Πες το όμως να ξέρουμε. Αν όχι, γιατί θεωρείς το παραπάνω σκηνικό του άρθρου διαφορετικό; Δεν διασκεδάζουν με την θανάτωση του ζώου; Λόγω του μεγέθους του ψαριού; Λόγω κάποιας άλλης μορφής βασανισμού; Οι γόπες που βγαίνουν αγκιστρωμένες και ματωμένες εν μέσω θεατών, είναι κάποιο λιγότερο άσχημο θέαμα; Γιατί;δ) Σύμφωνοι. Και εμένα με ξένισε λίγο. Τι σε κάνει να πιστεύεις όμως πως αυτοί οι τύποι δεν σέβονται ΓΕΝΙΚΑ την φύση και π.χ. τις γάτες; Γιατί είσαι σίγουρος/-ρη; Εγώ για παράδειγμα το βλέπω αλλιώς: Έπιασαν ένα πολύ μεγάλο ψάρι και το έδειξαν και στους λουόμενους με μία ανόητη ίσως καύχηση. Δεν σημαίνει πως θα έκαιγαν κάποιο σκύλο, ή θα ξεκοίλιαζαν μία γάτα. Εγώ μικρός ψάρευα με τον πατέρα μου όταν πιάναμε κάποιο ιδιαίτερο ψάρι (εντάξει σχεδόν ποτέ ;) ) το δείχναμε και σε άλλους. Είμαστε αλαζόνες; Παράλληλα, φίλοι που τύχαινε να φερθούν άσχημα σε σκύλο άκουγαν τον εξάψαλμο από εμένα. Είμαι διχασμένη κατ εσέ προσωπικότητα; Που με εντάσεις; Επίσης ο πατέρας μου με μάλωνε όταν τύχαινε να μικρο-πειράξω κανένα γατί. Είναι βάρβαρος ή όχι; Έπειτα έχω δει τύπους με σκύλο- δεμένους συναισθητικά με τον σκύλο τους- να ψαρεύουν. Που τους εντάσεις; Τώρα ποιος είναι ισοπεδωτικός; Και ποιος κάνει γενικεύσεις κοσμοθεωρίας, «είτε-είτε»;Υ.Γ. :Αφού ρωτάς, δεν θα εμπιστευόμουν ποτέ το βλαστάρι μου σε κάποιον άγνωστο. Θα το εμπιστευόμουν σε κάποιον γνωστό καλό άνθρωπο ανεξάρτητα από το εάν θα καυχιόταν χαζά για την ψαριά του ή όχι (και ΝΑΙ ξέρω τέτοιους-μπορεί να έχουν στο άλμπουμ φωτογραφία με σολομό αλλά έχουν καλύτερη καρδιά από εμένα! Ουάου…). Εσύ πως στα κομμάτια χωρίζεις τους ανθρώπους σε επικίνδυνους, σιχαμένους και μή δεν μπορώ να καταλάβω. (Επίσης, μιλάω συγκεκριμένα, και δεν φέρνω στην κουβέντα νεφελώδη ηθικά διλλήματα του στυλ «ποιος φτιάχνει τα t-shirt που φοράω»)Αυτά και σόρυ για το ύφος.