Κορίτσια εγώ την έχω καταβρεί με αυτά τα γιαγιαδίστικα φανελάκια σουτιέν, σαν αθλητικά, χωρίς σίδερα που τα βρίσκεις καμιά φορά ακόμα και στις λαϊκές ή στα σουπερμάρκετ. Τα αγοράζω και σε νούμερο λαρτζ-έξτρα λαρτζ να μη με κόβουν με την καμία και έχω βρει την υγειά μου. Ειδικά όταν δουλεύω πολλές ώρες και βράδυα. Πριν τα ανακαλύψω και φορούσα τα πιο συνηθισμένα, τα άνοιγα από πίσω σε κάποια φάση (όπως και το κουμπί του παντελονιού) και άμα ερχόταν κανένας συνάδερφος στο γραφείο όλο σκεφτόμουνα αν φαίνεται ότι δεν είναι κλειστό το σουτιέν. (Εννοείται ότι μόλις μπαίνω σπίτι το σουτιέν εκσφενδονίζεται με αστραπιαία ταχύτητα στο τραπεζάκι που βρίσκεται κοντύτερα στην είσοδο, δεν το αντέχω ούτε να πάω μέχρι το υπνοδωμάτιο).