Τώρα αν το ρεμπέτικο εκφράζει μια εποχή, αυτή πάει, τελείωσε! Αυτό υπονοεί ο Καβάκος. Με το ίδιο σκεπτικό θα ακούγαμε και θα τη βρίσκαμε με Γούναρη και Ελίζα Μαρέλι, ή με τη Δανάη και τη Βέμπο. Και αυτοί εκφράζουν μια εποχή παράλληλη μάλιστα με την εποχή του ρεμπετικου. Ο έλληνας ακούει όμως τα ρεμπέτικα. Είναι θέμα παιδείας. Ποτέ δεν διδάχτηκε η μουσική στα σχολεία και τα παιδιά μεγαλώνουν με συγκεκριμένα κλισέ. Και αυτό πια με την καραμέλα κάνω κέφι με τα ανατολίτικα γιατί και τα ανατολίτικα είναι μέρος του συνόλου της μουσικής! Με την ιταλοντίσκο θα κάνεις κέφι? Ή με τα γερμανικά γιουροντίσκο β' διαλογής του 70? Αφού κι αυτά είναι μέρος του συνόλου της μουσικής! Κοινώς, μ'αρέσει να περιδρομιάζω λιπαρές σαβούρες από τα φαστφουντ και τα γυράδικα και δικαιολογούμαι ότι είναι μέρος της κουλτούρας μου και ότι είναι γευστική άποψη. Μπορεί να είναι, αλλά δεν παύει να είναι σαβούρα.