Άκουσα με πολύ προσοχή την συνέντευξη του κ. Καβάκου, όπως επίσης διάβασα με πολύ προσοχή τα λεγόμενα του κ. Τρούσα.Ο καθένας τους θεωρεί τον εαυτό του βαθύ γνώστη της μουσικής και μιλάει με απόλυτο τρόπο για αυτή και για τις θέσεις που εκφράζει αυτός η οι άλλοι.Δυστυχώς στα λεγόμενα και των δύο είναι εμφανής η αγάπη και ο σεβασμός για Κάποιο είδος μουσικής (σε σημείο φανατισμού) και όχι η αγάπη και ο σεβασμός για το Σύνολο της μουσικής.Η μουσική έχει Υποδιαιρέσεις, αλά είναι κυρίως Σύνολο. Θεωρώ απαράδεκτο να στιγματίζουμε και να υποτιμάμε μέρος της μουσικής, είτε γεωγραφικά είτε ως υποείδος.Δεν μπορεί να μας εκφράζουν όλες οι μουσικές, αλλά αυτό δεν μπορεί να αφαιρεί από τον σεβασμό που οφείλουμε σε άλλα είδη μουσικής που δεν μας εκφράζουν. Αγαπώ βαθύτατα την Δυτική Κλασσική μουσική, μπορώ να την ακούω ώρες, με συνεπαίρνει, μπορεί και να δακρύσω με κάποια κομμάτια της, αλλά δεν θα κάνω κέφι μαζί της, δεν θα κλάψω και γελάσω μαζί της αλλά με τα λαϊκά και τα ρεμπέτικα. Όντως το Λυρικό μέρος των ρεμπέτικων τραγουδιών είναι και εκφράζει ένα μικρό μέρος της Ελληνικής κοινωνίας και μπορεί να το αποκαλέσει κανείς ως Ελληνικό underground. Δεν παύει όμως να είναι τμήμα της Ελληνικής κουλτούρας και να εκφράζει μία συγκεκριμένη εποχή.Αντίστοιχα αλλά όχι όμοια είδη μουσικής, θα βρει κανείς διαχρονικά σε όλες τις εθνικές μουσικές από αρχαιοτάτων χρόνων μέχρι σήμερα. Σας παρακαλώ κύριοι μην ποδοσφαιροποιήτε την μουσική, αν την αγαπάτε σταματήστε να την αντιμετωπίζεται ως θύρα 7 η 13.