Θα κάνω μια λίγο άκυρη παρομοίωση. Εισαι σε εναν γάμο 30ετιας με 5 παιδια... Ο γάμος ειναι σε ύφεση και ξερνάει προβλήματα. Τα παιδια πλέον μεγάλα και το καθένα με τις απαιτήσεις του. Εσυ εγκλωβισμένος στον γάμο απο νωρίς σε πηρε η μπάλα και έμεινες. Λιγο η ασφάλεια, λιγο η αγαπη και το προδερμ έφτασες πλέον να σκεφτεσαι τι κανω τωρα εγω εδω πέρα. Τα παιδια μεγάλα με τα προβλήματα τους, εγω δεν αγαπάω πια την γυναίκα μου θελω ζήσω ελεύθερο πουλί στο εξοχικό μου στου Βαρνάβα. Χρονια τωρα μετα απο τσακωμό απειλούσες οτι θα φύγεις. Αλλα θες οι συνθήκες σε κράταγαν πισω. Μεχρι που το αποφάσισες και μια μέρα την έκανες. Άφησες γυναίκα και παιδια στα προβλήματα τους για να ζήσεις ελεύθερο πουλί. Στο ξοχικο σου στου Βαρνάβα, το παμε... Η γυναίκα σου τωρα σου ζητάει διαζύγιο για να δει και αυτη τι θα κανει στην ζωη της... Αλλα εσυ το τρεναρεις... Οικονομικά δεν σε πολυ συμφέρει... Μπορει και να το χεις ψιλομετανιωσει κιολας... Μόνος στου Βαρνάβα καταλαβαίνεις οτι το μαζι ειναι αλλιώς. Και κάθεσαι και σκεφτεσαι... Μήπως να το χα παλέψει όσο ήμουνα στον γάμο; Μήπως αντί να γκρίνιαζα και να απειλούσα μονίμως την γυναίκα μου οτι θα φύγω, να προσπαθούσα να προτείνω λύσεις για εναν καλύτερο γάμο;Εκει που θελω να καταλήξω ειναι οτι φεύγοντας η Αγγλία την στιγμη που χρονια τωρα έπαιζε το παιχνίδι όπως της άρεσε, απλα επιβεβαίωσε οτι ποτε δεν αισθάνθηκε μέλος της ΕΕ. Ποτε δεν πρότεινε λύσεις. Μια ζωη το ταμείο της. Τωρα που έφυγε καιρός ειναι η ΕΕ να καταλαβει τα σκατα που εχει δημιουργήσει και να βελτιωθεί. Χωρις ομως την Αγγλία. Που έκανε την επιλογή της.
