@3Έχεις σκεφτεί μήπως να τους γράψεις; (γράμμα εννοώ, γραπτό)Είσαι 18 χρονών, είσαι ενήλικη (σήμερα-αύριο, δεν ξέρω) και μπορείς, χρησιμοποιώντας όλους τους πληθυντικούς του κόσμου, τις υποκλίσεις και τα χειροφιλήματα, να τους ζητήσεις να σεβαστούν το ότι είσαι ενήλικη και ότι στο εξής θέλεις να σε συμβουλεύουν με την αγάπη που τους διακρίνει, όταν πρόκειται να πάρεις μια απόφαση και να σου έχουν εμπιστοσύνη για τις αποφάσεις που παίρνεις μόνη σου.Η εναλλακτική σου δεν είναι μόνο ο καβγάς. Ή και να προκύψει και τέτοιος, δεν είναι συμφορά, ούτε οδηγεί μαθηματικά σε ρήξη. Συμβαίνει και στις καλύτερες οικογένειες.Ο γραπτός λόγος, κατά την γνώμη και εμπειρία μου, δίνει την ευκαιρία σε αυτόν που γράφει να πει όσα θέλει, όπως θέλει, την ώρα που θέλει και να ζητήσει να συζητηθούν βάζοντας τους δικούς του όρους, που τους δικαιούται, εφόσον νιώθει περιορισμένος. Σε αυτόν που το διαβάζει, δίνει τη δυνατότητα να το διαβάσει ξανά και ξανά, αν θέλει, ενώ του στερεί το "προνόμιο" να σε διακόψει για να εναντιωθεί σ'αυτά που προσπαθείς να πεις. Ακόμα και αν η απάντηση που θα πάρει κανείς, υποβαθμίζει εντελώς τα όσα γράφει, μπορεί πάντα να πει "λυπάμαι που δεν με κατάλαβες". Είναι πικρό για τον πρώτο αλλά γειώνει και τον δεύτερο.Έχεις μπροστά σου τα ωραιότερα χρόνια της ζωής σου, σου εύχομαι να τα ζήσεις όπως εσύ επιθυμείς.