Λατρευω τα γατοσκυλα και ειδικα τις γατες. Ειμαι ενεργη φιλοζωη, οχι σε φιλοζωικες αλλα μονη μου απο μικρο παιδι.Παραλληλα εχω κοψει το κρεας εδω και 24 χρονια, απο τα 16 μου (και αν δεν ηταν η οικογενεια μου στη μεσα θα το ειχα κοψει απο τα 5 μου) γιατι απο πολυ μικρη συνειδητοποιησα οτι το να τρωω ενα αρνακι ειναι ακριβως το ιδιο με το να φαω ενα κουταβακι. Οποιος εχει αντιρρησεις για τη συναισθηματικη νοημοσυνη των ζωων που "δεν καταλαβαινουν" "δεν δενονται με τον ανθρωπο" "ειναι κατωτερα οντα" "εχουν γεννηθει για να τρωγονται (!!!)" δεν εχει παρα να δει τα εκατονταδες βιντεο στο διαδικτυο με αγελαδες, γουρουνακια, αρνακια, τη σχεση που εχουν με τα παιδακια τους (τα λεγομενα και "γαλακτος" - που θηλαζουν ακομα), το ουρλιαχτο της μανας οταν απομακρυνουν το παιδι τους για σφαγη, ή και ακομα την τρυφεροτατη σχεση τους με τον ανθρωπο, η οποια δεν διαφερει πραγματικα σε τιποτα απο αυτην της γατας και του σκυλου.Για μενα λοιπον το να καταναλωνει κανεις γατες και σκυλους δε διαφερει σε τιποτα απο το να καταναλωνει ενα πιτογυρο - για να μην πω οτι αν δε γνωριζει τι κρεας ειναι μεσα σε επεξεργασμενα κρεατα τυπου αλλαντικα, μπιφτεκια, ναγκετς κλπ, οποιοδηποτε ζωο και να σου βαλουν μεσα, γατα, σκυλο, καγκουρο, αρκουδα, δεν παιζει να το καταλαβεις. Το θεωρω το ιδιο θλιβερο, πονανε, φοβουνται, νιωθουν ακριβως τα ιδια.Ας καταλαβουμε οτι πολυ απλα εχουμε μεγαλωσει ετσι και δεχομαστε το να τρωμε τη σαρκα ορισμενων ζωων σαν φυσιολογικο...Ισως σε εναν αιωνα απο σημερα οι ανθρωποι του 22ου αιωνα να απορουν πώς εμεις οι παλιοτεροι καταναλωναμε ενα νεκρο ζωακι. Ειναι ολα θεμα νοοτροπιας. Και τελειωνω το "σεντονι" μου λεγοντας οτι ουσιαστικα τρωμε κατι απο το οποιο ειμαστε φτιαγμενοι και εμεις οι ιδιοι...Σαρκα και οργανα. Ποσο φυσιολογικο ειναι στην πραγματικοτητα αυτο; Δεν ειναι κηρυγμα, ειναι θλιψη, ειναι ακριβως η ιδια θλιψη που νιωθει η πλειοψηφια βλεποντας εναν μαγειρεμενο σκυλο, αυτο ακριβως νιωθουμε εμεις οι "εξωγηινοι" vegetarians/vegans...