#3 Κάποια εποχή (15 χρόνια πριν) που ήμουνα "κελεπούρι" αντιμετώπιζα το ίδιο ακριβώς θέμα. Δεν πιστεύω ότι ήταν θέμα προσωπικότητας, αν εξαιρέσω την εμπειρία που προστέθηκε με τα χρόνια, η προσωπικότητά μου δεν έχει αλλάξει τόσο. Όμως ζούσα για καιρό την μία απόρριψη μετά την άλλη. Κθε γνωριμία ξεκίναγε με τον άλλον να τσιμπιέται για να πιστέψει ότι είναι μαζί μου και μετά από καναν μήνα το πολύ μην τον είδατε! Συνήθως τα έφτιαχνε με την καλύτερή του φίλη (και απ' ότι αποδείχτηκε καλά έκανε γιατί ταιριάζανε). Μετά από τόσα χρόνια που δεν είμαι πια "κελεπούρι" και δεν τρώω πια αλλεπάληλες απορρίψεις έχω να προσθέσω και την εξής υποψία: Το ότι σε θέλει κάποιος δεν σημαίνει απολύτως τίποτα. Ό,τι "γυαλίζει" πολλοί θα το θελήσουν ή νιώθουν πως πρέπει να το θελήσουν. Η έλξη όμως και η χημεία, το ταίριασμα που λέμε, είναι πολύ πιο σπάνια. Όταν δεν "γυαλίζεις" αυτός-ή που θα σε πλησιάσει θα έχει νιώσει πραγματική έλξη/χημεία για να σε πλησιάσει. Έτσι το πρώτο ξεκαθάρισμα έχει γίνει και οι πιθανότητες για ταίριασμα είναι μεγαλύτερες. Δεν είναι μάγια, δεν είναι ο διώχτης, είναι απλή στατιστική. Αν "γυαλίζεις" θα πρέπει να είσαι ακόμα πιο επιλεκτική στις επιλογές σου, να αφήνεις χρόνο να φανεί η έλξη αν πράγματι υπάρχει. Τα θέλω θα είναι πολλά και θα λήγουν γρήγορα. Το καλό (?) είναι πως όσο μεγαλώνεις γυαλίζεις λιγότερο, ελκύεις λιγότερους "ιθαγενείς" και μαθαίνεις να τους ξεχωρίζεις από εκείνους -ή τον έναν- με τους οποίους αξίζει πράγματι να "συναντηθείτε". Ε, και μέχρι τότε, διασκέδασέ το!