#7Βασανιστηκα πολύ για το αν πρέπει να γράψω κάτι, όμως επειδή κι εγώ έχω ακούσει τις λέξεις "προσδοκιμο ζωής" αποφάσισα να γράψω.Αν πρόκειται για βεβαιωμενο και αδιαμφησβιτητο γεγονός, το μόνο που μπορώ να πω είναι ότι ξέρεις ήδη τι να μάθεις στα παιδιά σου. Ότι οι ήχοι της πόλης είναι ΚΑΙ μελωδικοι, ότι το μποτιλιαρισμα είναι ΚΑΙ δημιουργικο, ότι πρέπει να ζουν τη ζωή δίνοντας της αξία. Αν πρόκειται για μια διάγνωση που σε έχει τρομάξει αλλά που η εξέλιξη της έχει μέσα αυτό το μάλλον που είπες στην αρχή, τότε κάτσε και σκέψου, είναι βασανιστικο αλλά χρειάζεται να το πιστεψεις: it ain't over till it's over και κανείς δεν ξέρει πότε είναι αυτό. Όταν αντιμετωπιζουμε κάτι τέτοιο, τότε μαθαίνουμε πόσο αξίζει η ζωή μας, πόσο όμορφη μπορούμε να την κάνουμε. Εύχομαι από τα βάθη της καρδιάς μου να είναι η δεύτερη πιθανότητα. Και σαν φόρο τιμής στον γιατρό, του οποίου τα λόγια με ξυπνησαν και με βοήθησαν όσο δε φανταζεται, ορίστε η ιστορία :Είχα το παιδί μου στο νοσοκομείο, θα ήταν πάνω από μήνα μέσα και μου είχε ανακοινώσει κι εμένα μια νόσος με προσδοκιμο ζωής. Μια νύχτα εκεί που έκλαιγα, εκείνος, ειδικευομενος, πέρασε και με είδε. Ήξερε τι συνέβαινε. Με ρώτησε: "έχεις άλλο παιδί". Του απάντησα καταφατικα. "Είναι υγιές;", συνέχισε. Απάντησα και πάλι καταφατικα. Και τότε μου είπε μια φράση που μπορεί να φανεί φρικιαστικη αλλά κρύβει μέσα το σωστό νόημα. "Γιατί κλαις για τον έναν κι όχι για τον άλλον; Πού ξέρεις ποιος θα φύγει πρώτος; Ποιος τα ξέρει αυτά;". Ναι, δεν ξέρουμε, τέρμα τα κλάματα για κάτι που δεν ξέρουμε πότε θα έρθει. Η λέξη προσδοκιμο με επισκέπτεται κάτι νύχτες δύσκολες και τη στέλνω στο διαολο. Μέχρι να έρθει, εμείς θα ζήσουμε όμορφα. Αχ, ελπίζω να μην ακούγονται όλα αυτά μάταια στα αυτιά σου αν και ξέρω ότι είναι πιθανό, κι εγώ με δυσκολία την έκανα τη μετάβαση. Γίνεται όμως, στο υπόσχομαι. Καλή τύχη!!
