Καθόλου με τις λέξεις δεν παίζουμε, δεν με ενοχλεί η λέξη "διεκδίκηση", με ενοχλούν όλα αυτά που εννοεί στο πλαίσιο μιας συνηθισμένης ρητορικής περί σχέσεων και φλερτ. Με ενοχλεί δηλαδή ότι θεωρείται το Α και το Ω μιας σχέσης ("εγώ τουλάχιστον -σε- διεκδικώ!"), με ενοχλεί το ότι αγνοείται η βούληση του Άλλου (με αποτέλεσμα, πολλές φορές και ενώ έχεις απορρίψει κάποιον, αυτός να επιμένει, βαφτίζοντας αυτή την επιμονή "διεκδίκηση") και, ουσιαστικότερα, με ενοχλεί ότι, μιλώντας με όρους διεκδίκησης γι' αυτά τα θέματα, οι σχέσεις κατασκευάζονται και παρουσιάζονται ως μια κατάσταση πολεμική, μια κατάσταση πολιορκίας, στην οποία ο καθένας φέρελπις "πορθητής" ανταγωνίζεται άλλους, στην προσπάθεια να κατακτήσει το κάστρο. Με παρεξήγησες στο "τελείως ομαλά". Δεν εννοώ ότι κάθε σχέση διαρκεί "μέχρι να μας χωρίσει ο θάνατος" απλά και μόνο επειδή υπάρχει αμοιβαία έλξη. Εννοώ ότι το φλερτ θα εξελιχθεί σε κάτι άλλο τελείως ομαλά εάν υπάρχει αμοιβαία έλξη (το αν θα διαρκέσει αυτό είναι άλλο ζήτημα), χωρίς να χρειαστεί το ένα μέρος να κάνει υπερπροσπάθεια. Τουλάχιστον η εμπειρία μου αυτό μου έχει δείξει. Άσε που -σχόλιο δικό μου αυτό τώρα- τέτοια πίεση για διεκδίκηση εντός της σχέσης μόνο οι γυναίκες υφίστανται τόσο πολύ. Δεν νομίζω αν συνέβαινε κάτι αντίστοιχο σε φίλο σου (να τον έχει standby η γκόμενά του μέχρι να αποφασίσει ανάμεσα σ' αυτόν και στο "απωθημένο" της -άλλη μια λέξη που σιχαίνομαι-) να τον συμβούλευες κάτι διαφορετικό από το "παράτα την, την *&%#@α".