#6 Αυτό θα μας φάει εμάς τις γυναίκες, που μας πείθουν (πρώτα απ' όλα μαμάδες και γιαγιάδες και μετά media και τελικά οι άντρες που τους συμφέρει να είναι έτσι) το πόσο πασά πρέπει να τον έχουμε τον άντρα για να μη μας παρατήσει και πάει σε καμιά πιο ''ευχάριστη''... αποτέλεσμα γυναίκες απογοητευμένες, φουλ στα νεύρα, την πικρία και την αυτολύπηση... ε όχι! Προσωπικά, προσπαθώ πολύ και συνειδητά να μην πέσω στην παγίδα του να γίνω η μαμά του άντρα μου: ναι, τον φροντίζω και με φροντίζει, αλλά χαλαρά, πχ απ'το πιο απλό, άμα θέλει ζεστό το φαγητό και δεν μπορώ/θέλω/προλαβαίνω να το ζεστάνω, θα τον αφήσω να κάψει την κατσαρόλα (που ναι, την καίει και την παρατάει) και ούτε που θα το σχολιάσω μετά. Ας την κάψει, ας την κάψει 50 φορές, απ΄το να πάρω εγώ το ρόλο της δουλάρας και της 'Μις Αυτοθυσία', γιατί 'αχου το μωρέ δεν μπορεί' και 'τι θα κάνει χωρίς εμένα, πόσο απαραίτητη του είμαι΄!Ή αντίθετα, αν κάνω δουλειές και δεν έχει όρεξη να βοηθήσει, γιατί παίζει πλέι στέισον, θα του ευχηθώ καλό παιχνίδι και θα κάνω τις δουλειές που μου αναλογούν χωρίς γκρίνια γιατί ''παίζει το γαϊδούρι'', έχει χρόνο να τις κάνει άλλη ώρα, γι'αυτό είναι σπίτι μας, για να κάνει ο καθένας ό,τι θέλει όποτε του καπνίσει και να γουστάρει να γυρνάει σ'αυτό, όχι να τρέμει την ώρα και τη στιγμή!Γιατί αυτό μας έχουν μάθει, συμβίωση ίσον προβλήματα και θυσίες και γκρίνιες και μαύρα απογεύματα μες στη ρουτίνα, αμ δε! Εμείς τα κάνουμε έτσι!Αντίστοιχα, στα προβλήματα εμείς πρέπει να απιθώνουμε και λίγο βάρος στους ώμους του άλλου, δεν είναι ντροπή, είναι σχέση, ισότιμη σχέση! Κοινώς, αγαπητή φίλη, γιατί πολύ μακρηγόρησα και συγνώμη, αλλά παθιάζομαι μ'αυτό το θέμα, αυτό που θέλω να πω είναι ότι φαίνεται σαν να έχεις καταλήξει να είσαι η μαμά όλων - και του άντρα σου... δώστου μια ευκαιρία, δωστου χώρο να σε στηρίξει, μπορεί να σε εκπλήξει! Μπορεί στην αρχή να του κακοφανεί γιατί έχει μάθει αλλιώς, αλλά πάντα υπάρχει χώρος για βελτίωση, αν το θέλουν και οι δύο! Εύχομαι να πάνε όλα καλά!