Επειδή εχω φύγει εδώ και δυο χρονια, θα μου επιτρέψεις να σου σχολιάσω ότι καλύτερα να περιμένεις να το ζήσεις λίγο προτού χαρακτηρίσεις το άρθρο δακρύβρεχτο. Και ναι στο χέρι του καθενός είναι να κρατησει επαφή, αλλά όσο περνά ο καιρός χρειάζεται όλο και πιο σκληρή προσπάθεια για να νικήσεις τις καθημερινότητες που εξελίσσονται παραλληλα αλλά χωριστά, για να νικήσεις την κούραση της κάθε μέρας που σε κανει να μην μπορείς να σηκώσεις το τηλέφωνο κι ας θέλεις να μιλήσεις, για να νικήσεις αυτό το αδειασμα που σου γεννά η απουσία της φυσικης παρουσίας των άλλων. Όλοι συνειδητά φύγαμε. Πώς αλλιώς? Και όλοι συνειδητά μενουμε εδω που ήρθαμε. Και οι περισσότεροι - και γω μαζί- θα σου πουν ότι ήταν η σωστότερη απόφαση στην παρούσα φάση. Και δεν είμαι δυστυχισμένη. Καλά είμαι. Αλλά δε μπορώ να ξεπεράσω το ότι η ζωή πήρε μια άλλη κατευθυνση από αυτή που θα μπορούσε να πάρει αμα δεν ειχε διαλύσει η πατρίδα μου. Δε λέω καλυτερη ή χειρότερη. Άλλη. Και τα βραδια που είμαι μονη μου δε μπορώ να ξεπεράσω το ποσο μου τη σπάει που δε μπορώ να μυρίσω τους ανθρώπους που αγαπώ. Ή που οταν χαιδευω την οθόνη δε με αγκυλώνουν τα γενια τους.