Είμαι 25 χρονών, σε λίγες μέρες φεύγω κι εγώ για το εξωτερικό αλλά θα μου επιτρέψετε να συμμερίζομαι καθόλου δακρύβρεχτα άρθρα σαν το παραπάνω.Φεύγω συνειδητά από τη χώρα μου. Φεύγω γιατί θέλω να δουλέψω πάνω στην επιστήμη που σπούδασα, γιατί θέλω να αποκτήσω γνώσεις και πραγματική εργασιακή εμπειρία, γιατί θέλω να έχω έναν μισθό που θα με καθιστά οικονομικά ανεξάρτητο χωρίς να περιμένω το χαρτζιλίκι του μπαμπά.Και σκέφτομαι οτι δεν είμαστε η μόνη γενιά που γνώρισε κάτι τέτοιο. Και οι γονείς μας υπήρξαν μετανάστες, έστω και στην ίδια χώρα. Οι περισσότεροι έφυγαν από τα χωριά τους, μακριά από τις οικογένειές τους και τους παιδικούς τους φίλους για να σπουδάσουν και να δουλέψουν στην πρωτεύουσα ή στα μεγάλα αστικά κέντρα. Και μη μου πείτε πως έβλεπαν πιο συχνά τους δικούς τους από ότι εμείς. Ο πατέρας μου 1-2 φορές το χρόνο πάει στο χωριό του. Και σκεφτείτε οτι παλιότερα δεν υπήρχε η τεχνολογία που υπάρχει σήμερα.Έτσι είναι λοιπόν η ζωή. Ο καθένας τραβάει το δικό του δρόμο. Το αν θα μείνει δεμένος με τους δικούς του ανθρώπους είναι στο χέρι του. Η τεχνολογία άλλωστε βοηθάει πολύ πλέον. Όπως επίσης στο χέρι του είναι αν θα αποφασίσει να ζήσει τη ζωή του ή να κάθεται σαν το playmobil μπροστά σε μια οθόνη.