Συμφωνώ απόλυτα με όλα όσα λέτε, κε Κουτσογιαννόπουλε. Έχοντας μεγαλώσει με τις ταινίες του Ταραντίνο χάρηκα πολύ για την "ενηλικίωση" του με το Τζάκυ Μπράουν, επίσης και για μένα η καλύτερη του. Θέλοντας να ξεχάσω τις μετέπειτα προσπάθειες του, είδα το "Κάποτε..." χωρίς να περιμένω πολλά, με λίγο φόβο για το πως θα παρουσίαζε το τέλος, όμως τελικά εκτός από αριστούργημα για τους λόγους που ήδη έχετε παρουσιάσει, η ταινία τελείωσε με τον τρόπο που για μένα θα ήθελα να είχε τελειώσει πραγματικά εκείνη η εφιαλτική νύχτα στο Cielo Drive. Σαν ένα γλυκό παραμύθι.