11. Δε νομίζω ότι όλοι έχουν την εντύπωση ότι πρέπει να συζητάνε δημόσια κάθε πότε το κάνουν και τι εμπειρίες έχουν... Το να συζητήσεις κάτι προσωπικό, ευχάριστο ή δυσάρεστο, με κάποιο ή κάποια κοντινά σου άτομα είναι μία ανθρώπινη ανάγκη, αλλά αυτό δεν θεωρείται δημόσια συζήτηση.Κατά τη γνώμη μου, όσοι αρέσκονται να μιλούν δημοσίως για τη σεξουαλική τους ζωή, προσπαθούν να καταπολεμήσουν την εσωτερική τους αποτυχία για αυτο-επιβεβαίωση, που προέρχεται από την καταπιεσμένη σεξουαλικότητά και την συναισθηματική ανωριμότητά τους. Όντας απαίδευτοι, είναι ανίκανοι να ταυτοποιήσουν το εγώ τους και παγιδευμένοι σε έτοιμα πρότυπα ομορφιάς, ηδονής και ευτυχίας - που δόξα το δυαδικό θεό, η σύγχρονη πορνογραφική / ευνουχιστική κοινωνία προσφέρει άπλετα - επιδιώκουν να ταυτιστούν με αυτά, αποζητώντας την επιβεβαίωση μέσα από το θαυμασμό (+ τη ζήλια) του ομοϊδεάτη συνομιλητή τους ή το σοκ κάποιου άλλου, ώστε οι ίδιοι να νιώσουν πλήρεις. Μη διαθέτοντας και πολλές ενναλακτικές (ίσως το ποδόσφαιρο), το σεξ είναι πάντα το προκείμενο θέμα, καθότι στον υπολειτουργικό εγκέφαλό τους η ευτυχία ισούται με την ευχαρίστηση. Άλλωστε στην αφήγηση μίας σεξουαλικής εμπειρίας μπορούν να υπερβάλλουν όσο θέλουν και στην κυριολεξία το "τόσο" να το κάνουν "τόοοσο"! Μάρτυρες δεν υπάρχουν πολλοί, συνήθως μόνο ένας, συχνά και κανένας...Δυστυχώς όμως γι' αυτούς, τίποτα προκατασκευασμένο δεν μπορεί να γεμίσει τον εσωτερικό κόσμο ενός ανθρώπου. Ο ίδιος πρέπει να εκπαιδεύει και να σφυρηλατεί με τέτοιον τρόπο την προσωπικότητά του ώστε, στα πλαίσια του πολιτισμού, να αναγνωρίζει τα αληθινά συναισθήματα και τις πραγματικές ανάγκες του και να πράττει ανάλογα. Τότε ξέρει τι θέλει σε συγκεκριμένα πράγματα (ακόμα και πότε και με ποιόν να κάνει σεξ - και τότε η πράξη δεν είναι πιο σημαντική από την θέληση και το συναίσθημα) και μπορεί να κρατά μία δυναμική ισορροπία στη ζωή του, χωρίς να φοβάται τους χαρακτηρισμούς των άλλων. Μη σε γεμίζει ανασφάλεια η δική τους τρομερή ανασφάλεια.Αυτά βεβαίως όπως προείπα, είναι απλώς η προσωπική μου άποψη.