Εκπλήσσομαι από τη σιγουριά πολλών σχολιαστών πως το τέρας του μίσους πρέπει να χτυπηθεί με μίσος. Εγώ δυσκολεύομαι να φανταστώ τι θα κέρδιζα σαν άνθρωπος αν χτυπούσα ή σκότωνα κάποιον. Δε θέλω να πάρω μέρος σε κανένα τραμπουκισμό ή φονικό, ακόμα και αν κρύβεται από πίσω του κάποιος ιερός σκοπός. Έτσι κι αλλιώς, πήξαμε πια από τους ιερούς σκοπούς και τα μακελειά που τους ακολουθούν. Από τους σταυροφόρους και τους ναζί μέχρι τους βομβιστές που αυτοκτονούν στη Βαγδάτη και τις φυλές που αλληλοσκοτώνονται στη Σομαλία, όλοι έχουν κάποιον ιερό σκοπό. Εγώ το μόνο που βλέπω είναι ένας αφόρητος πόνος που λερώνει το μέλλον. Πείτε με γραφική αλλά θα την πετάξω την ατάκα του Γκάντι, κι ας μην ξέρω αν θα είχα τα δικά του κουράγια να πολεμήσω χωρίς να γίνω το ίδιο χυδαία με τον εχθρό μου : 'I object to violence because when it appears to do good, the good is only temporary; the evil it does is permanent'